militaria
Baochuan - największy okręt wojenny chińskiej wloty z XV wieku w porównaniu do statku europejskiego z tego czasu
Baochuan (chiń.: 宝船; pinyin: bǎochuán; dosł. „okręt skarbowy”) – największe z jednostek liczącej do 300 statków flot chińskiego admirała Zheng He, który w XV w. odbył siedem wypraw po Oceanie Indyjskim. Eskadra tych okrętów tworzyła trzon floty, transportując sztab, główne zapasy żywności i najcenniejsze towary.
Baochuany są znane jedynie z późniejszych grafik i fragmentarycznych wykopalisk; oceny ich wielkości są rozbieżne, ale bez wątpienia były podówczas to największe jednostki pływające, dorównujące lub przewyższające długością i wypornością późniejsze europejskie okręty liniowe z XVIII w. takie jak HMS Victory.
W 1962 w Nankinie archeolodzy odkryli pozostałości mingowskiej stoczni, a w niej kolumnę od steru wysoką na 11 m i grubą na 0,38 m, z rudlem długim na 6 m. Na podstawie wymiarów steru, długość statku oceniono na 120-160 m[1], a szerokość na ok. 40-50 m, co czyniłoby je największymi jednostkami drewnianymi w historii. Krytycy, odwołując się do doświadczeń ze stumetrowymi okrętami z XIX w. (jak HMS Orlando), które wykazywały słabości strukturalne mimo stalowych wzmocnień, twierdzą że okręty skarbowe Zheng He miały w rzeczywistości ok. 60 m (co jest porównywalną wielkością do HMS Victory Nelsona). Okręty takie, o 5-6 masztach, wyporności ok. 2000 t i zabierające ok. 500-1000 ludzi były opisywane przez podróżników europejskich jak Marco Polo i Nicolo Da Conti. Nawet te "mniejsze" baochuany byłyby dużo większe niż ówczesne statki europejskie (por. zdjęcie modeli obok).
Baochuany były szczytowym osiągnięciem chińskich szkutników, którzy budowali wielomasztowe, kilkudziesięciometrowe jednostki już za czasów dynastii Song i Yuan. Okręty takie, jak odkryty w 1973 r. wrak z Houzhou k. Quanzhou, były szeroko stosowane do celów cywilnych (handel wzdłuż wybrzeży Chin i z Azją Płd-Wsch.), jak i wojennych. Po zmianie rządów, flota Zheng He została rozformowana, okręty zniszczały, a administracyjny zakaz budowy statków większych niż jednomasztowe spowodował utratę wiedzy potrzebnej do konstrukcji takich jednostek.
Wiki
Baochuany są znane jedynie z późniejszych grafik i fragmentarycznych wykopalisk; oceny ich wielkości są rozbieżne, ale bez wątpienia były podówczas to największe jednostki pływające, dorównujące lub przewyższające długością i wypornością późniejsze europejskie okręty liniowe z XVIII w. takie jak HMS Victory.
W 1962 w Nankinie archeolodzy odkryli pozostałości mingowskiej stoczni, a w niej kolumnę od steru wysoką na 11 m i grubą na 0,38 m, z rudlem długim na 6 m. Na podstawie wymiarów steru, długość statku oceniono na 120-160 m[1], a szerokość na ok. 40-50 m, co czyniłoby je największymi jednostkami drewnianymi w historii. Krytycy, odwołując się do doświadczeń ze stumetrowymi okrętami z XIX w. (jak HMS Orlando), które wykazywały słabości strukturalne mimo stalowych wzmocnień, twierdzą że okręty skarbowe Zheng He miały w rzeczywistości ok. 60 m (co jest porównywalną wielkością do HMS Victory Nelsona). Okręty takie, o 5-6 masztach, wyporności ok. 2000 t i zabierające ok. 500-1000 ludzi były opisywane przez podróżników europejskich jak Marco Polo i Nicolo Da Conti. Nawet te "mniejsze" baochuany byłyby dużo większe niż ówczesne statki europejskie (por. zdjęcie modeli obok).
Baochuany były szczytowym osiągnięciem chińskich szkutników, którzy budowali wielomasztowe, kilkudziesięciometrowe jednostki już za czasów dynastii Song i Yuan. Okręty takie, jak odkryty w 1973 r. wrak z Houzhou k. Quanzhou, były szeroko stosowane do celów cywilnych (handel wzdłuż wybrzeży Chin i z Azją Płd-Wsch.), jak i wojennych. Po zmianie rządów, flota Zheng He została rozformowana, okręty zniszczały, a administracyjny zakaz budowy statków większych niż jednomasztowe spowodował utratę wiedzy potrzebnej do konstrukcji takich jednostek.
Wiki
