militaria
Niemiecki bunkier na klifie Pointe du Hoc. Widoczne miejsca bombardowań, Normandia, Francja
Pointe du Hoc (IPA: /pwɛ̃t dy ɔk/) – wysoki na 30 metrów klif na wybrzeżu Normandii. W dniach 6–7 czerwca 1944 w czasie alianckiej inwazji na Normandię (która była wstępną fazą operacji „Overlord”) miała tam miejsce bitwa o Pointe du Hoc, stoczona między amerykańskim 2 Batalionem Rangersów a Niemcami, zakończona uchwyceniem przyczółka przez Amerykanów. Obecnie mieści się tam pomnik i muzeum poświęcone bitwie.
Pointe du Hoc znajduje się w odległości 6,4 km od plaży „Omaha” i około 19 km od plaży „Utah”, gdzie w czasie inwazji miały lądować oddziały amerykańskie. Zapewne trudne do zdobycia klify nie zwróciłyby uwagi planistów alianckich, gdyby nie wywiad lotniczy. Zdjęcia wykazały, że Niemcy rozmieścili i ufortyfikowali na klifie sześć 155 milimetrowych dział zdobytych na Francuzach w czasie kampanii francuskiej w 1940. Miały one zasięg pozwalający ostrzelać zaplanowane miejsca lądowań i poważnie zagrozić amerykańskim oddziałom.
Do zdobycia niemieckich umocnień i uniemożliwienia Niemcom użycia dział wyznaczono 2 i 5 Batalion Rangersów, którymi dowodził podpułkownik James Earl Rudder. Żołnierze zostali przeszkoleni na wyspie Wight przez brytyjskich komandosów. Plan zakładał lądowanie na wąskiej plaży trzech kompanii Rangersów, użycie haków i lin oraz drabin do wejścia na klif.
Kilka dni przed lądowaniem feldmarszałek Erwin Rommel, dowodzący obroną Wału Atlantyckiego, postanowił przemieścić działa w głąb lądu. Całkowite przeniesienie dział nastąpiło do dnia 4 czerwca. Kadra dowódcza Rangersów oraz inni wyżsi oficerowie zostali o tym powiadomieni, ale postanowiono nie odwoływać akcji oraz nie informować żołnierzy.
6 czerwca 1944 na klifie rozegrała się bitwa mająca kluczowe znaczenie dla powodzenia całego desantu. 2 Batalion Rangersów wylądował na Pointe du Hoc z zadaniem zniszczenia dalekosiężnych dział 155 mm i wykonał ten cel broniąc klifu do 7 czerwca. Na miejsce bitwy nie dotarł 5 Batalion Rangersów, który wskutek błędów nawigacyjnych trafił w ogień walk na plaży „Omaha”.
Wiki
Pointe du Hoc znajduje się w odległości 6,4 km od plaży „Omaha” i około 19 km od plaży „Utah”, gdzie w czasie inwazji miały lądować oddziały amerykańskie. Zapewne trudne do zdobycia klify nie zwróciłyby uwagi planistów alianckich, gdyby nie wywiad lotniczy. Zdjęcia wykazały, że Niemcy rozmieścili i ufortyfikowali na klifie sześć 155 milimetrowych dział zdobytych na Francuzach w czasie kampanii francuskiej w 1940. Miały one zasięg pozwalający ostrzelać zaplanowane miejsca lądowań i poważnie zagrozić amerykańskim oddziałom.
Do zdobycia niemieckich umocnień i uniemożliwienia Niemcom użycia dział wyznaczono 2 i 5 Batalion Rangersów, którymi dowodził podpułkownik James Earl Rudder. Żołnierze zostali przeszkoleni na wyspie Wight przez brytyjskich komandosów. Plan zakładał lądowanie na wąskiej plaży trzech kompanii Rangersów, użycie haków i lin oraz drabin do wejścia na klif.
Kilka dni przed lądowaniem feldmarszałek Erwin Rommel, dowodzący obroną Wału Atlantyckiego, postanowił przemieścić działa w głąb lądu. Całkowite przeniesienie dział nastąpiło do dnia 4 czerwca. Kadra dowódcza Rangersów oraz inni wyżsi oficerowie zostali o tym powiadomieni, ale postanowiono nie odwoływać akcji oraz nie informować żołnierzy.
6 czerwca 1944 na klifie rozegrała się bitwa mająca kluczowe znaczenie dla powodzenia całego desantu. 2 Batalion Rangersów wylądował na Pointe du Hoc z zadaniem zniszczenia dalekosiężnych dział 155 mm i wykonał ten cel broniąc klifu do 7 czerwca. Na miejsce bitwy nie dotarł 5 Batalion Rangersów, który wskutek błędów nawigacyjnych trafił w ogień walk na plaży „Omaha”.
Wiki
