historia
Państwo babilońskie w czasach panowania Hammurabiego (1792–1750 p.n.e.)

Babilonia – starożytne państwo semickie w Mezopotamii, na terenie obecnego Iraku.
Babilonia swoje cywilizacyjne osiągnięcia w dużej mierze zawdzięcza Sumerowi i Akadowi, gdzie biło źródło, z którego Babilończycy czerpali inspirację w takich dziedzinach jak: religia, astronomia, astrologia, matematyka, medycyna, architektura i literatura.
W ciągu wieków kolejne ludy (Amoryci, Kasyci, Chaldejczycy), które napływały do Babilonii przejmowały jej dziedzictwo i z powodzeniem je kontynuowały.
Cywilizacja babilońska wywarła znaczący wpływ na Bliski Wschód, a za pośrednictwem hellenizmu na cywilizację zachodnią.
Po upadku III dynastii z Ur tereny południowej Mezopotamii uległy podziałowi między poszczególnych amoryckich władców.
Królestwo Babilonii powstało ok. 1894 r. p.n.e., kiedy szejk jednego z plemion amoryckich, Sumu-abum, przejął kontrolę nad miastem Babilon. Ok. 1880 r. p.n.e. tron objął następca Sumu-abuma, Sumu-la-El, który rozpoczął ekspansję terytorialną zajmując miasto Kisz, jedno z ważniejszych miast Sumeru. Do czasu późniejszych podbojów Hammurabiego, południowa Mezopotamia była podzielona na szereg państewek rządzonych przez władców o amoryckim rodowodzie. Okres ten charakteryzuje wzmożona rywalizacja oraz krótkotrwałe sojusze jakie tym konfliktom towarzyszyły. Jeden z listów znalezionych w Mari z początku XVIII w. p.n.e. przedstawia tę sytuację następująco:
"Nie ma króla, który by sam jeden był najsilniejszy. Dziesięciu lub piętnastu królów idzie za Hammurabim, panem Babilonu. Tyle samo idzie za Rim-Sinem, panem Larsy, tyle samo za Ibal-pi-Elem z Esznunny, tyle samo za Amut-pi-Elem z Qatny, a dwudziestu idzie za Jarim-Limem z Jamhadu"
Największy zasięg terytorialny i znaczenie osiągnęła Babilonia w czasie panowania Hammurabiego (1792–1750 p.n.e.), zajmując całą Mezopotamię i dominując gospodarczo i kulturowo w regionie.

Wiki