historia, 1944
Goumierzy − żołnierz oddziałów pomocniczych francuskiej Armée d'Afrique podczas walk o Monte Cassino.
Goumierzy − żołnierze oddziałów pomocniczych francuskiej Armée d'Afrique w okresie od 1908 do 1956 roku. Terminem tym określano też w czasach kolonialnych tubylczych żołnierzy oddziałów francuskich z Francuskiego Sudanu i Górnej Wolty. Goumierzy, szczególnie marokańscy, odznaczyli się jako wyjątkowo odważni bojownicy, ale również jako rabusie i gwałciciele ludności cywilnej.
4 tabor uczestniczył w kampanii sycylijskiej, lądując 14 lipca 1943 roku pod Licatą jako część składowa amerykańskiej 7 Armii. Goumierzy 4 taboru zostali przydzieleni 27 lipca do 1 DP na stanie batalionu 26 Pułku Piechoty, którego dowództwo wypowiadało się z uznaniem o ich odwadze. Wszędzie, gdzie się pojawiali, zwyciężali, żołnierze włoscy poddawali się masowo, zaś Niemcy wycofywali w popłochu.
Kampania włoska była najsławniejszą i najbardziej kontrowersyjną kampanią w dziejach goumierów. 4 Zgrupowanie marokańskich taborów wysłano do Włoch w listopadzie 1943 roku, w styczniu 1944 roku jej śladem ruszyło 3 Zgrupowanie, a w kwietniu 1. We Włoszech alianci utknęli przed umocnieniami niemieckiej „Linii Gustawa”. W maju 1944 roku trzy zgrupowania goumierów, pod nazwą Corps de Montagne, prowadziły natarcie − jako awangarda Francuskiego Korpusu Ekspedycyjnego − w paśmie Gór Auruncyjskich, przyczyniając się w decydującym stopniu do zwycięstwa w bitwie o Monte Cassino. Zdaniem większości historyków wojskowości goumierom należy zawdzięczać otwarcie drogi do Rzymu. Podczas kampanii włoskiej straty goumierów wyniosły 3000 ludzi, z czego 600 poległo w boju. Militarnym sukcesom goumierów we Włoszech towarzyszyły doniesienia o dokonanych przez nich zbrodniach wojennych: „...znaczną liczba Marokańczyków rozstrzelano − często bez sądu − za mordy, gwałty i rabunki popełniane przez nich w Italii. Władze francuskie próbowały znaleźć rozwiązanie wysyłając pewną liczbę berberyjskich kobiet jako markietanki towarzyszące goumierom na tyłach”. Według włoskich źródeł ponad 7000 osób zostało zgwałconych przez goumierów. Gwałty te, we Włoszech określane mianem marocchinate, popełniano wobec kobiet, ale także dzieci i mężczyzn, zwłaszcza księży. Burmistrz miasteczka Esperia (Prowincja Frosinone) informował, że 700 kobiet z liczącej 2500 osób społeczności zostało zgwałconych, a niektóre z nich tego nie przeżyły. Przypuszcza się, że również w północnym Lacjum i południowej Toskanii goumierzy gwałcili i czasem zabijali kobiety i młodych mężczyzn po wycofaniu się Niemców. Wbrew doniesieniom o „znacznej liczbie Marokańczyków” sąd polowy Francuskiego Korpusu Ekspedycyjnego kazał rozstrzelać jedynie 15 goumierów, a 54 innych skazał na ciężkie więzienie za dowiedzione akty gwałtu; nie wiadomo natomiast ilu rozstrzelano bez sądu. (wiki)
4 tabor uczestniczył w kampanii sycylijskiej, lądując 14 lipca 1943 roku pod Licatą jako część składowa amerykańskiej 7 Armii. Goumierzy 4 taboru zostali przydzieleni 27 lipca do 1 DP na stanie batalionu 26 Pułku Piechoty, którego dowództwo wypowiadało się z uznaniem o ich odwadze. Wszędzie, gdzie się pojawiali, zwyciężali, żołnierze włoscy poddawali się masowo, zaś Niemcy wycofywali w popłochu.
Kampania włoska była najsławniejszą i najbardziej kontrowersyjną kampanią w dziejach goumierów. 4 Zgrupowanie marokańskich taborów wysłano do Włoch w listopadzie 1943 roku, w styczniu 1944 roku jej śladem ruszyło 3 Zgrupowanie, a w kwietniu 1. We Włoszech alianci utknęli przed umocnieniami niemieckiej „Linii Gustawa”. W maju 1944 roku trzy zgrupowania goumierów, pod nazwą Corps de Montagne, prowadziły natarcie − jako awangarda Francuskiego Korpusu Ekspedycyjnego − w paśmie Gór Auruncyjskich, przyczyniając się w decydującym stopniu do zwycięstwa w bitwie o Monte Cassino. Zdaniem większości historyków wojskowości goumierom należy zawdzięczać otwarcie drogi do Rzymu. Podczas kampanii włoskiej straty goumierów wyniosły 3000 ludzi, z czego 600 poległo w boju. Militarnym sukcesom goumierów we Włoszech towarzyszyły doniesienia o dokonanych przez nich zbrodniach wojennych: „...znaczną liczba Marokańczyków rozstrzelano − często bez sądu − za mordy, gwałty i rabunki popełniane przez nich w Italii. Władze francuskie próbowały znaleźć rozwiązanie wysyłając pewną liczbę berberyjskich kobiet jako markietanki towarzyszące goumierom na tyłach”. Według włoskich źródeł ponad 7000 osób zostało zgwałconych przez goumierów. Gwałty te, we Włoszech określane mianem marocchinate, popełniano wobec kobiet, ale także dzieci i mężczyzn, zwłaszcza księży. Burmistrz miasteczka Esperia (Prowincja Frosinone) informował, że 700 kobiet z liczącej 2500 osób społeczności zostało zgwałconych, a niektóre z nich tego nie przeżyły. Przypuszcza się, że również w północnym Lacjum i południowej Toskanii goumierzy gwałcili i czasem zabijali kobiety i młodych mężczyzn po wycofaniu się Niemców. Wbrew doniesieniom o „znacznej liczbie Marokańczyków” sąd polowy Francuskiego Korpusu Ekspedycyjnego kazał rozstrzelać jedynie 15 goumierów, a 54 innych skazał na ciężkie więzienie za dowiedzione akty gwałtu; nie wiadomo natomiast ilu rozstrzelano bez sądu. (wiki)
