historia, 1945
Wnętrze budynku Reichstagu tuż po zdobyciu przez wojska ZSRR

Bitwa o Berlin (znana w historiografii radzieckiej i rosyjskiej jako Berlińska Strategiczna Operacja Ofensywna) – ostatnia główna ofensywa na europejskim teatrze wojennym II wojny światowej. 12 stycznia 1945 roku Armia Czerwona rozpoczęła operację wiślańsko-odrzańską i nacierała na zachód, pokonując 40 km każdego dnia, przez Prusy Wschodnie, Dolny Śląsk, Pomorze i Górny Śląsk tymczasowo zatrzymując się na linii 60 km na wschód od Berlina wzdłuż Odry. Kiedy ofensywa została wznowiona, dwa radzieckie fronty zaatakowały Berlin od strony wschodniej i południowej, podczas gdy trzeci front radziecki otoczył wojska niemieckie na północ od Berlina. Walki w Berlinie rozpoczęły się 20 kwietnia, a zakończyły się rano 2 maja. Na początku 1945 roku na froncie wschodnim Armia Czerwona bezpośrednio na linii frontu miała 6 mln 700 tys. żołnierzy, 107 300 dział i moździerzy, 12 100 czołgów i dział samobieżnych oraz 14 700 samolotów bojowych (nie licząc lotnictwa floty). Przeciwko nim stały wojska niemieckie i węgierskie liczące 3 mln 700 tys. żołnierzy, 56 200 dział i moździerzy, 8100 czołgów i dział samobieżnych oraz 4100 samolotów bojowych. Z powodu braku paliwa i amunicji ich potencjał bojowy był bardzo umiarkowany[15]. Armia Czerwona była dobrze wyposażona w sprzęt pancerny, artylerię i lotnictwo, bez zarzutu działało też jej zaopatrzenie, uzupełnione dzięki dostawom sprzętu w ramach Lend-Lease Act. Atakujące od wschodu oddziały radzieckie górowały też nad przeciwnikiem w powietrzu. W czasie operacji berlińskiej przewaga lotnictwa radzieckiego nad Luftwaffe wynosiła co najmniej 5 do 1. (wikipedia)