historia
Pisząc o Japonii, nie wypada nie wspomnieć od czasu do czasu o samurajach.
Pisząc o Japonii, nie wypada nie wspomnieć od czasu do czasu o samurajach. Życie tych wojowników dostarcza wiele ciekawych informacji na ich temat.
Wszyscy bushi (wojownik), gdyż i tak są tam zwani, byli zobowiązani do chwytania mieczy prawą ręką i noszenia ich na lewym biodrze. By uniknąć zderzeń pochew obowiązywał (i obowiązuje do dziś) w średniowiecznej Japonii ruch lewostronny, ale siadający na ziemi i na przeciwko siebie samuraje odkładali broń na prawą stronę, jeśli ich zamiary wobec przeciwnika były przyjazne. W okresie Edo (1868) noszenie dwóch mieczy – krótkiego i długiego – było nie tylko przywilejem, ale też obowiązkiem każdego samuraja. W czasie wojny domowej (era Sengoku w XVI w.) kobiety w rodzinie samurajów nakładały makijaż na odcięte przez wojowników i przywiezione do domu głowy wrogów. Za każdą odciętą głowę można było otrzymać nagrodę,tym pokaźniejszą, im wyższy był status społeczny jej poprzedniego właściciela,a specjalny makijaż miał jej zapewnić pośmiertny awans na drabinie społecznej.
Chonmage, charakterystyczna fryzura samurajów z wygolonym czubkiem głowy miała zapobiec jej przegrzaniu w hełmie, zwłaszcza podczas upalnych i parnych miesięcy letnich. Kok z tyłu głowy chronił ją przed otarciami od hełmu. W okresie Edo, chonmage służyła już wyłącznie jako symbol statusu klasy samurajów. Chonmage zostało zakazane w roku 1871 przez rząd Meiji, a dziś noszone jest wyłącznie przez zawodników sumo.
W okresie Edo rząd Tokugawa celem zapobieżenia rebelii samurajów, celowo utrzymywał członków tej klasy w relatywnej biedzie. Bushi byli więc zmuszeni zajmować się poboczną działalnością dochodową – hodowali popularne w tamtym okresie jako zwierzęta domowe złote rybki i świerszcze (te drugie cenione ze wzgl. na ich melancholijny świergot), zajmowali się wyrobem parasolek wagasa i malowaniem lampionów.Taka działalność nie mogła przynieść im chwały,utrzymywali ją więc w tajemnicy. Do dziś wielu japońskich wytwórców wagasa i lampionów wywodzi się z byłej klasy samurajów.
W filmach fabularnych często pan samuraja wydaje mu rozkaz rozprucia sobie brzucha (seppuku), w rzeczywistości, był to nie tyle rozkaz, a przyzwolenie na honorową śmierć, czasami przekazywane im za pomocą kucharza. Ten, na prośbę swojego pana przygotowywał specjalny posiłek, sardynkę z rozprutym brzuchem ułożonym w kierunku samuraja. Symbolika tego dania była wyraźna – jeszcze tego samego dnia bushi miał popełnić seppuku.
Dalekowschodnie Refleksje
https://twitter.com/dal_refleksje/status/1488122447388119041
Wszyscy bushi (wojownik), gdyż i tak są tam zwani, byli zobowiązani do chwytania mieczy prawą ręką i noszenia ich na lewym biodrze. By uniknąć zderzeń pochew obowiązywał (i obowiązuje do dziś) w średniowiecznej Japonii ruch lewostronny, ale siadający na ziemi i na przeciwko siebie samuraje odkładali broń na prawą stronę, jeśli ich zamiary wobec przeciwnika były przyjazne. W okresie Edo (1868) noszenie dwóch mieczy – krótkiego i długiego – było nie tylko przywilejem, ale też obowiązkiem każdego samuraja. W czasie wojny domowej (era Sengoku w XVI w.) kobiety w rodzinie samurajów nakładały makijaż na odcięte przez wojowników i przywiezione do domu głowy wrogów. Za każdą odciętą głowę można było otrzymać nagrodę,tym pokaźniejszą, im wyższy był status społeczny jej poprzedniego właściciela,a specjalny makijaż miał jej zapewnić pośmiertny awans na drabinie społecznej.
Chonmage, charakterystyczna fryzura samurajów z wygolonym czubkiem głowy miała zapobiec jej przegrzaniu w hełmie, zwłaszcza podczas upalnych i parnych miesięcy letnich. Kok z tyłu głowy chronił ją przed otarciami od hełmu. W okresie Edo, chonmage służyła już wyłącznie jako symbol statusu klasy samurajów. Chonmage zostało zakazane w roku 1871 przez rząd Meiji, a dziś noszone jest wyłącznie przez zawodników sumo.
W okresie Edo rząd Tokugawa celem zapobieżenia rebelii samurajów, celowo utrzymywał członków tej klasy w relatywnej biedzie. Bushi byli więc zmuszeni zajmować się poboczną działalnością dochodową – hodowali popularne w tamtym okresie jako zwierzęta domowe złote rybki i świerszcze (te drugie cenione ze wzgl. na ich melancholijny świergot), zajmowali się wyrobem parasolek wagasa i malowaniem lampionów.Taka działalność nie mogła przynieść im chwały,utrzymywali ją więc w tajemnicy. Do dziś wielu japońskich wytwórców wagasa i lampionów wywodzi się z byłej klasy samurajów.
W filmach fabularnych często pan samuraja wydaje mu rozkaz rozprucia sobie brzucha (seppuku), w rzeczywistości, był to nie tyle rozkaz, a przyzwolenie na honorową śmierć, czasami przekazywane im za pomocą kucharza. Ten, na prośbę swojego pana przygotowywał specjalny posiłek, sardynkę z rozprutym brzuchem ułożonym w kierunku samuraja. Symbolika tego dania była wyraźna – jeszcze tego samego dnia bushi miał popełnić seppuku.
Dalekowschodnie Refleksje
https://twitter.com/dal_refleksje/status/1488122447388119041
