historia
Jak w Rosji bezdomne dzieci wyłudzały pieniądze?

W sumie były trzy wielkie fale bezdomności dzieci w Rosji. Pierwsza była związana z wojną domową, druga pojawiła się w trakcie barbarzyńskiej kolektywizacji na południu kraju (głównie na Ukrainie), trzecia była następstwem II wojny światowej, a czwarta w latach 80-tych była skutkiem stopniowego upadku ZSRR. W trakcie pierwszej fali szacunki mówią nawet o 6 mln bezdomnych dzieci. To właśnie wtedy Feliks Dzierżyński zdecydował wykorzystać do rozwiązania problemu bezpiekę, prosto z ulicy dzieci trafiały do kolonii prowadzonych przez radzieckiego pedagoga, Antona Makarenko. W placówkach tych panowała żelazna dyscyplina i warunki przypominające obozy GUŁAGu. Kolejne fale nie były już tak liczne. Druga fala była efektem zwykłego barbarzyństwa sowieckich władz. Z powodu celowo wywołanego głodu na południu kraju (głównie na Ukrainie) dużo liczba dzieci została sierotami i aby przetrwać jechała do miast. Bezdomne dzieci (biezprizornyje) tworzyły bandy, które atakowały przechodniów, albo próbowały w innych sposób wyłudzić środki na życie. Tak żyjąc przeżyć mogły tylko najsilniejsze jednostki. Aby utrudnić złapanie stale się przemieszczały pociągami, za nocleg służyło wszystko co chroniło przed zimnem i wiatrem np. beczki po asfalcie. Aby przeżyć dzieci te były podobno w stanie nawet zabić. W pociągach nie należało otwierać okien, bo potrafiły wskoczyć z dachu przez okno, okraść pasażerów i uciec. Podczas jazdy pociągu ukrywały się na dachu lub na zderzakach, co mogło skończyć się utratą kończyn. Czasami podbiegały i grożąc pogryzieniem i zarażeniem syfilisem żądały pieniędzy. Do 1935 roku władzom udało się opanować sytuację bezdomnych dzieci.
Oprócz zwykłych napadów, wymuszeń, żebractwa, rozbojów, kradzieży wśród bezdomnych dzieci pojawiał się problem prostytucji, a w latach 80-tych również handel narkotykami i granie w filmach pornograficznych.

Źródło: von Herwarth H., "Między Hitlerem a Stalinem. Wspomnienia dyplomaty i oficera niemieckiego 1931-1945", Warszawa 1992, str.67
https://pl.wikipedia.org/wiki/Bezprizorni