człowiek
Mapa języków tureckich

Języki tureckie albo turkijskie (dla wyraźniejszego odróżnienia od języka tureckiego będącego jedynie członkiem całej rodziny) – najliczniejsza podrodzina języków ałtajskich, obejmująca około 140 mln mówiących. Zamieszkują oni obszar Azji Mniejszej (Turcja), Zakaukazia (Azerbejdżan), Azji Środkowej (Kazachstan, Kirgistan, Tadżykistan, Turkmenistan, Uzbekistan, Rosja i Chiny) i Syberii (Jakucja), a także Europy Wschodniej (Karaimi, Tatarzy, Baszkirzy, Czuwasze). Dzielą się na następujące grupy: bułgarską (dziś tylko język czuwaski), oguzyjską, kipczacką, karłucką (czyli karachanidzką), północnosyberyjską (tylko język jakucki i dołgański) i południowosyberyjską.

Dawniej powszechną nazwą tej rodziny językowej używaną w polskiej turkologii był termin języki tureckie. Dziś coraz częściej stosuje się jednak termin języki turkijskie – czynnie wprowadzony do turkologii przez Henryka Jankowskiego – co pozwala łatwo rozróżniać pomiędzy dwoma poziomami taksonomicznymi, np. w sformułowaniu „wyraz turkijski” (tak jak „wyraz słowiański”) i „wyraz turecki” [= w języku większości mieszkańców Turcji] (tak jak: „wyraz polski”).

https://pl.wikipedia.org/wiki/J%C4%99zyki_tureckie