militaria
Arado Ar 234 – niemiecki samolot bombowo-rozpoznawczy o napędzie odrzutowym
Arado Ar 234 – niemiecki samolot bombowo-rozpoznawczy o napędzie odrzutowym, produkcji zakładów Arado Flugzeugwerke GmbH, używany przez Luftwaffe w latach 1944-1945. Pierwszy na świecie bombowiec z silnikami odrzutowymi. Jedna z ciekawszych, nowatorskich, a nawet pionierskich pod wieloma względami konstrukcji lotniczych okresu II wojny światowej.
Pierwszym zastosowaniem bojowym Ar 234 były loty zwiadowcze nad Wielką Brytanią i Francją w lipcu 1944 roku (wykorzystywano do tego prototypy). We wrześniu 1944 roku utworzono Kommando Sperling, pierwszą jednostkę rozpoznawczą wyposażoną w cztery przebudowane samoloty prototypowe; kolejną było Kommando Hecht, uzbrojone już w seryjne Ar 234B-2. W listopadzie i grudniu 1944 roku wykonywały one liczne loty rozpoznawcze związane z przygotowaniami do niemieckiej kontrofensywy w Ardenach. Na początku 1945 roku dalsze eskadry przezbrojono w samoloty Arado (tylko po kilka sztuk w każdej), działały one na froncie włoskim, nad Bawarią i Austrią; jednostka stacjonująca w Norwegii wykonywała loty zwiadowcze nad Morzem Północnym i Wielką Brytanią. W drugiej połowie 1944 roku w samoloty Ar 234B-2 wyposażono pułk bombowy KG76, po raz pierwszy użyto ich bojowo w grudniu 1944 roku, podczas kilkakrotnego bombardowania miasta Liège w Belgii, później, w marcu 1945 roku atakując alianckie siły pancerne koło Düren (zachodnie Niemcy) oraz 17 marca 1945 roku zdobyty przez wojska alianckie most na Renie w miejscowości Remagen zrzucając na niego bomby o wadze 1 tony. Ciekawy epizod miał miejsce w czasie ataków na siły pancerne koło Düren. 2 marca 1945 r. do jednego z ataków wysłano Ar 234 osłaniane przez 71 myśliwców Messerschmitt Bf 109G z pułku JG 27 kpt. D.J. Reid. Tak duże zgrupowanie zostało zaatakowane przez myśliwce Spitfire Mk XVI i Tempest Mk V. Zostały wówczas zestrzelone dwa samoloty Ar 234 pilotowane przez poruczników Starka i Rogele. Próbowano dostosować Ar 234 do roli nocnego myśliwca, m.in. wyposażając go w radar, stanowisko operatora radaru i podwieszane uzbrojenie strzeleckie (wersja Ar 234B-2/N nazywana potocznie „Słowikiem”); załogom czterech tak zmodyfikowanych maszyn nie udało się jednak osiągnąć żadnych zestrzeleń w okresie od grudnia 1944 roku do końca wojny.
Dzięki swoim osiągom, zwłaszcza prędkości, Ar 234 były do końca 1944 roku trudnymi do zestrzelenia przez alianckie myśliwce. Od 1945 r., kiedy na niebie pojawiało się coraz więcej samolotów typu Tempest czy P-47 Thunderbolt (osiągały one prędkość w okolicach 700 km/h) i piloci zaczęli wykorzystywać element zaskoczenia przy niespodziewanym spotkaniu, sukcesów w zestrzeliwaniu Ar 234 trafiało się więcej. Kiedy koniec wojny zbliżał się dużymi krokami, jednostki posiadające Ar 234 dostały rozkaz ich zniszczenia. Miało to zapobiec dostaniu się tak obiecującej i przełomowej konstrukcji w ręce wroga. Pomimo to, aliantom udało się przejąć część nieuszkodzonych egzemplarzy, a szczególnie owocne było zajęcie norweskiego lotniska Stavanger-Sola. Zdobyczne egzemplarze Arado trafiły do Wielkiej Brytanii, USA, Związku Radzieckiego, prawdopodobnie także do Francji. Rozwiązania konstrukcyjne zastosowane w nowatorskich i wyprzedzające ówczesny poziom rozwoju techniki niemieckich samolotach stały się wzorem przy projektowaniu nowych typów samolotów odrzutowych w tych krajach. Szczególną uwagę aliantów poza konstrukcją zwróciło wyposażenie Ar 234, a przede wszystkim: silniki Junkers Jumo 004B-1, spadochron hamujący i celowniki peryskopowe RF2C.
Arado Ar 234B-2 – wersja produkowana seryjnie, był jednomiejscowym samolotem w układzie górnopłatu, napędzanym dwoma turbinowymi silnikami odrzutowymi Junkers Jumo 004B-1 o ciągu 8,83 kN każdy (przy starcie wykorzystywano również dwa dodatkowe odrzucane silniki rakietowe Walter HWK 109-500 A-1 o ciągu 4,9 kN każdy). Konstrukcja samonośna, całkowicie metalowa (blacha duralowa); trójpodporowe podwozie z kołem przednim, wciągane w locie.
Płat jednoczęściowy, obrys skrzydeł trapezowaty z zaokrąglonymi końcówkami. Kabina pilota typu ciśnieniowego, konstrukcja z kroplową osłoną ze szkła organicznego zapewniającą doskonałą widoczność, zwłaszcza do przodu; w górnej części właz pilota, z możliwością awaryjnego odrzucania. Kabina wyposażona była w instalację tlenową, wykorzystywaną przy lotach na wysokości powyżej 4500 m; niektóre egzemplarze miały zamontowane fotele wyrzucane i system automatycznego pilota nazywany Patin.
Za kabiną mieściła się komora koła przedniego. W przedniej i środkowej części kadłuba ulokowano samouszczelniające się po przebiciu zbiorniki paliwa o pojemność 1800 dm³ – przedni i 2000 dm³ – tylny (dodatkowo, na zaczepach pod gondolami silnika można było mocować odrzucane zbiorniki paliwa o pojemności 300 dm³ każdy); pomiędzy zbiornikami komora podwozia głównego. Z tyłu znajdował się zestaw kamer, służących do wykonywania zdjęć lotniczych: pionowych i skośnych, lub (w wersji nocnej) radar i fotel operatora radaru. Na samym końcu znajdował się spadochron hamujący, służący do skrócenia dobiegu (250 m, bez spadochronu 380 m); statecznik pionowy stanowił całość z kadłubem.
Instalacja radiowa składała się z radiostacji nadawczo-odbiorczej, radionamiernika, urządzenia radionawigacyjnego FuG 125 Hermine służącego do współpracy z naziemnymi radiolatarniami oraz systemu identyfikacji „swój-obcy” FuG 25a.
Uzbrojenie bombowe mogły stanowić bomby o łącznym wagomiarze 1500 kg, podczepiane na wyrzutnikach pod kadłubem lub pod gondolami silników (w drugim przypadku zamiast dodatkowych zbiorników paliwa). Samolot w podstawowej wersji pozbawiony był uzbrojenia strzeleckiego.
Wiki
Pierwszym zastosowaniem bojowym Ar 234 były loty zwiadowcze nad Wielką Brytanią i Francją w lipcu 1944 roku (wykorzystywano do tego prototypy). We wrześniu 1944 roku utworzono Kommando Sperling, pierwszą jednostkę rozpoznawczą wyposażoną w cztery przebudowane samoloty prototypowe; kolejną było Kommando Hecht, uzbrojone już w seryjne Ar 234B-2. W listopadzie i grudniu 1944 roku wykonywały one liczne loty rozpoznawcze związane z przygotowaniami do niemieckiej kontrofensywy w Ardenach. Na początku 1945 roku dalsze eskadry przezbrojono w samoloty Arado (tylko po kilka sztuk w każdej), działały one na froncie włoskim, nad Bawarią i Austrią; jednostka stacjonująca w Norwegii wykonywała loty zwiadowcze nad Morzem Północnym i Wielką Brytanią. W drugiej połowie 1944 roku w samoloty Ar 234B-2 wyposażono pułk bombowy KG76, po raz pierwszy użyto ich bojowo w grudniu 1944 roku, podczas kilkakrotnego bombardowania miasta Liège w Belgii, później, w marcu 1945 roku atakując alianckie siły pancerne koło Düren (zachodnie Niemcy) oraz 17 marca 1945 roku zdobyty przez wojska alianckie most na Renie w miejscowości Remagen zrzucając na niego bomby o wadze 1 tony. Ciekawy epizod miał miejsce w czasie ataków na siły pancerne koło Düren. 2 marca 1945 r. do jednego z ataków wysłano Ar 234 osłaniane przez 71 myśliwców Messerschmitt Bf 109G z pułku JG 27 kpt. D.J. Reid. Tak duże zgrupowanie zostało zaatakowane przez myśliwce Spitfire Mk XVI i Tempest Mk V. Zostały wówczas zestrzelone dwa samoloty Ar 234 pilotowane przez poruczników Starka i Rogele. Próbowano dostosować Ar 234 do roli nocnego myśliwca, m.in. wyposażając go w radar, stanowisko operatora radaru i podwieszane uzbrojenie strzeleckie (wersja Ar 234B-2/N nazywana potocznie „Słowikiem”); załogom czterech tak zmodyfikowanych maszyn nie udało się jednak osiągnąć żadnych zestrzeleń w okresie od grudnia 1944 roku do końca wojny.
Dzięki swoim osiągom, zwłaszcza prędkości, Ar 234 były do końca 1944 roku trudnymi do zestrzelenia przez alianckie myśliwce. Od 1945 r., kiedy na niebie pojawiało się coraz więcej samolotów typu Tempest czy P-47 Thunderbolt (osiągały one prędkość w okolicach 700 km/h) i piloci zaczęli wykorzystywać element zaskoczenia przy niespodziewanym spotkaniu, sukcesów w zestrzeliwaniu Ar 234 trafiało się więcej. Kiedy koniec wojny zbliżał się dużymi krokami, jednostki posiadające Ar 234 dostały rozkaz ich zniszczenia. Miało to zapobiec dostaniu się tak obiecującej i przełomowej konstrukcji w ręce wroga. Pomimo to, aliantom udało się przejąć część nieuszkodzonych egzemplarzy, a szczególnie owocne było zajęcie norweskiego lotniska Stavanger-Sola. Zdobyczne egzemplarze Arado trafiły do Wielkiej Brytanii, USA, Związku Radzieckiego, prawdopodobnie także do Francji. Rozwiązania konstrukcyjne zastosowane w nowatorskich i wyprzedzające ówczesny poziom rozwoju techniki niemieckich samolotach stały się wzorem przy projektowaniu nowych typów samolotów odrzutowych w tych krajach. Szczególną uwagę aliantów poza konstrukcją zwróciło wyposażenie Ar 234, a przede wszystkim: silniki Junkers Jumo 004B-1, spadochron hamujący i celowniki peryskopowe RF2C.
Arado Ar 234B-2 – wersja produkowana seryjnie, był jednomiejscowym samolotem w układzie górnopłatu, napędzanym dwoma turbinowymi silnikami odrzutowymi Junkers Jumo 004B-1 o ciągu 8,83 kN każdy (przy starcie wykorzystywano również dwa dodatkowe odrzucane silniki rakietowe Walter HWK 109-500 A-1 o ciągu 4,9 kN każdy). Konstrukcja samonośna, całkowicie metalowa (blacha duralowa); trójpodporowe podwozie z kołem przednim, wciągane w locie.
Płat jednoczęściowy, obrys skrzydeł trapezowaty z zaokrąglonymi końcówkami. Kabina pilota typu ciśnieniowego, konstrukcja z kroplową osłoną ze szkła organicznego zapewniającą doskonałą widoczność, zwłaszcza do przodu; w górnej części właz pilota, z możliwością awaryjnego odrzucania. Kabina wyposażona była w instalację tlenową, wykorzystywaną przy lotach na wysokości powyżej 4500 m; niektóre egzemplarze miały zamontowane fotele wyrzucane i system automatycznego pilota nazywany Patin.
Za kabiną mieściła się komora koła przedniego. W przedniej i środkowej części kadłuba ulokowano samouszczelniające się po przebiciu zbiorniki paliwa o pojemność 1800 dm³ – przedni i 2000 dm³ – tylny (dodatkowo, na zaczepach pod gondolami silnika można było mocować odrzucane zbiorniki paliwa o pojemności 300 dm³ każdy); pomiędzy zbiornikami komora podwozia głównego. Z tyłu znajdował się zestaw kamer, służących do wykonywania zdjęć lotniczych: pionowych i skośnych, lub (w wersji nocnej) radar i fotel operatora radaru. Na samym końcu znajdował się spadochron hamujący, służący do skrócenia dobiegu (250 m, bez spadochronu 380 m); statecznik pionowy stanowił całość z kadłubem.
Instalacja radiowa składała się z radiostacji nadawczo-odbiorczej, radionamiernika, urządzenia radionawigacyjnego FuG 125 Hermine służącego do współpracy z naziemnymi radiolatarniami oraz systemu identyfikacji „swój-obcy” FuG 25a.
Uzbrojenie bombowe mogły stanowić bomby o łącznym wagomiarze 1500 kg, podczepiane na wyrzutnikach pod kadłubem lub pod gondolami silników (w drugim przypadku zamiast dodatkowych zbiorników paliwa). Samolot w podstawowej wersji pozbawiony był uzbrojenia strzeleckiego.
Wiki
