natura
Harpia wielka (Harpia harpyja) - gatunek dużego ptaka drapieżnego z rodziny jastrzębiowatych
Harpia wielka (Harpia harpyja) – gatunek dużego ptaka drapieżnego z rodziny jastrzębiowatych (Accipitridae); jedyny przedstawiciel rodzaju Harpia. Zamieszkuje lasy tropikalne w Ameryce Południowej i Środkowej, od południowego Meksyku do północnej Argentyny.
Długość ciała wynosi 89–105 cm, masa ciała samców 4000–4800 g, samic 6000–9000 g; rozpiętość skrzydeł 176–201 cm[8] (według innego źródła 183-224 cm). Pazury harpii osiągają długość do 12,5 cm. Choć samice są większe od samców, wymiary w literaturze rzadko podawane są odrębnie w zależności od płci ptaka. Harpie są masywnymi, dużymi jastrzębiowatymi. Ich dzioby barwy czarnej są silnie hakowato zagięte na końcu. Woskówka również jest czarna, ewentualnie czarniawa. Na środkowej części ciemienia znajduje się rozdwojony czub. Skrzydła są szerokie i zaokrąglone. Ogon stosunkowo długi; sterówki szare, pokryte poprzecznymi, czarnymi pasami. Głowa i szyja szare, wierzch ciała ciemnoszary. Na piersi dostrzec można szeroką, czarną przepaskę. Niższa część piersi i brzuch białe. Osobniki młodociane są jasnoszaro-białe; dorosłe upierzenie osiągają po kilku latach. Skok mocny, barwy żółtej. Tęczówka szara lub brązowa.
Zasięg występowania harpii wielkiej rozciąga się od południowego Meksyku (od południowego Veracruz, Oaxaca, Tabasco po Chiapas i, prawdopodobnie, Campeche) przez Amerykę Centralną po Kolumbię i Ekwador, da;ej na wschód poprzez Wenezuelę, Gujanę i na południe na wskroś Peru, Boliwii (na zachód po La Paz i Pando), Paragwaj i Brazylia po skrajnie północno-wschodnią Argentynę (Misiones).
Gatunek wytępiony został w części swojego zasięgu, głównie w środkowej i północnej części Ameryki Centralnej. Podejrzewano również wymarcie w Rio Grande do Sul, jednak w środku lat 90. XX wieku pojawiły się doniesienia, jakoby ptaki z południowego Mata Atlântica (lasu atlantyckiego) miały migrować. W Belize między 1980 a 2000 rokiem dokonano jedynie pięciu pewnych obserwacji; w tym kraju gatunek uchodzi za krytycznie zagrożony. W 2010 odkryto tam gniazdo harpii. W sąsiedniej Gwatemali bardzo nieliczne. W Kostaryce niegdyś były to ptaki bardzo liczne, pod koniec lat 80. XX wieku według Stilesa i Skutcha mogły być już wymarłe. W latach późniejszych pojawiły się bardzo nieliczne doniesienia.
Wiki
Długość ciała wynosi 89–105 cm, masa ciała samców 4000–4800 g, samic 6000–9000 g; rozpiętość skrzydeł 176–201 cm[8] (według innego źródła 183-224 cm). Pazury harpii osiągają długość do 12,5 cm. Choć samice są większe od samców, wymiary w literaturze rzadko podawane są odrębnie w zależności od płci ptaka. Harpie są masywnymi, dużymi jastrzębiowatymi. Ich dzioby barwy czarnej są silnie hakowato zagięte na końcu. Woskówka również jest czarna, ewentualnie czarniawa. Na środkowej części ciemienia znajduje się rozdwojony czub. Skrzydła są szerokie i zaokrąglone. Ogon stosunkowo długi; sterówki szare, pokryte poprzecznymi, czarnymi pasami. Głowa i szyja szare, wierzch ciała ciemnoszary. Na piersi dostrzec można szeroką, czarną przepaskę. Niższa część piersi i brzuch białe. Osobniki młodociane są jasnoszaro-białe; dorosłe upierzenie osiągają po kilku latach. Skok mocny, barwy żółtej. Tęczówka szara lub brązowa.
Zasięg występowania harpii wielkiej rozciąga się od południowego Meksyku (od południowego Veracruz, Oaxaca, Tabasco po Chiapas i, prawdopodobnie, Campeche) przez Amerykę Centralną po Kolumbię i Ekwador, da;ej na wschód poprzez Wenezuelę, Gujanę i na południe na wskroś Peru, Boliwii (na zachód po La Paz i Pando), Paragwaj i Brazylia po skrajnie północno-wschodnią Argentynę (Misiones).
Gatunek wytępiony został w części swojego zasięgu, głównie w środkowej i północnej części Ameryki Centralnej. Podejrzewano również wymarcie w Rio Grande do Sul, jednak w środku lat 90. XX wieku pojawiły się doniesienia, jakoby ptaki z południowego Mata Atlântica (lasu atlantyckiego) miały migrować. W Belize między 1980 a 2000 rokiem dokonano jedynie pięciu pewnych obserwacji; w tym kraju gatunek uchodzi za krytycznie zagrożony. W 2010 odkryto tam gniazdo harpii. W sąsiedniej Gwatemali bardzo nieliczne. W Kostaryce niegdyś były to ptaki bardzo liczne, pod koniec lat 80. XX wieku według Stilesa i Skutcha mogły być już wymarłe. W latach późniejszych pojawiły się bardzo nieliczne doniesienia.
Wiki
