militaria
Słoń bojowy – słoń wykorzystywany w działaniach wojennych, przede wszystkim w starożytności

Słoń bojowy – słoń wykorzystywany w działaniach wojennych, przede wszystkim w starożytności. Głównym przeznaczeniem słoni bojowych były szarże, mające na celu wzniecenie paniki w szeregach wroga lub przerwanie jego szyków. Diadochowie używali tych zwierząt także do ochrony własnych wojsk przed atakami jazdy nieprzyjaciela. Oddziały słoni uczestniczyły między innymi w bitwach nad rzeką Hydaspes (326 p.n.e.), Herakleą (280 p.n.e.), Zamą (202 p.n.e.) i Tapsus (46 p.n.e.).
Słonie nie były efektywnym środkiem walki, gdyż stosunkowo łatwo się płoszyły i przestawały reagować na komendy kornaków.
Słonie stosowano w bitwach jeszcze pewien czas po nadejściu broni palnej gdyż były dobrą platformą dla strzelców. Słonie jednak można było dość łatwo zabić bronią palną, przez co nie służyły długo w bitwie. Również widoczna pozycja załogi ułatwiała jej zestrzelenie. Po pewnym czasie stosowano je już jedynie do przenoszenia ładunków, był to też koniec ich użycia w walce.
Ostatnie bitwy z wykorzystaniem słoni stoczono w XVIII wieku.

Największą wadą słoni była jednak skłonność do wpadania w panikę. Po otrzymaniu względnie niewielkich ran lub po zabiciu kierującego zwierzęciem kornaka bardzo często słoń płoszył się i rozpoczynał ucieczkę, raniąc zarówno żołnierzy nieprzyjaciela, jak i własnych. Piechota rzymska, doświadczona w walce ze słoniami, próbowała zadawać ciosy w najdelikatniejsze części ciała zwierzęcia, takie jak trąba, czego efektem była natychmiastowa panika i ucieczka z pola walki. Spowodowało to częste noszenie przez słonie zbroi. Harcownicy uzbrojeni w oszczepy już przed bitwą usiłowali trafić słonie w celu wywołania ich paniki. Także żołnierze konni próbowali spłoszyć słonie, trafiając bronią w delikatne miejsca ich ciał w pełnym galopie, na podobieństwo wywodzącej się z tamtych czasów, a uprawianej także obecnie gry kawaleryjskiej, nazywanej tent pegging.

Wiki