natura
Odnalezione na Syberii dobrze zachowane zwłoki nosorożca włochatego (Coelodonta antiquitatis) z przed 39 tys. lat

Nosorożec włochaty (†Coelodonta antiquitatis) – wymarły ssak nieparzystokopytny z rodziny nosorożców, żyjący w plejstocenie, od 500 000 lat temu. Należał do plejstocenskiej megafauny, występował w północnych stepach Eurazji. Najbliżej spokrewniony z nosorożcem włochatym jest nosorożec sumatrzański (Dicerorhinus sumatrensis). Nosorożec włochaty osiągał dwa metry wysokości, pięć metrów długości, a jego masa wynosiła ok. 3,5 tony. Gatunek przystosowany do zimnego klimatu, miał długą, gęstą i grubą rudo-brązową sierść. Dieta złożona z porostów, traw i turzyc rosnących na stepach tundrowych, rozdrabnianych za pomocą zębów trzonowych z wysoko ściętymi koronami. Na czaszce dwa spłaszczone po bokach rogi, przedni o długości do 1 metra, wykorzystywane do obrony, wabienia partnera i odgarniania śniegu w poszukiwaniu pożywienia. Żył samotnie lub w małych grupach. Gatunek żyjący w okresie późnego plejstocenu na obszarze Eurazji, od Pirenejów po Syberię i obok mamuta włochatego zajmujący niszę największych roślinożerców.
Gatunek żył prawdopodobnie w przedziale od 350.000 do 10.000 lat temu. Materiał kopalny jest stosunkowo obfity, znajdowany w całej Eurazji, z wyjątkiem Irlandii.

Wiki

Foto (c) Vladimir Filippov