militaria, 1959
Nawigator w brytyjskim odrzutowcu Handley Page Victor
The navigator-plotter of the Victor B.1 XH928 at RAF Cottesmore, England seen in position through the window of the visual bomb aiming position, June 1959 [500x508] (i.redd.it)
Handley Page Victor – brytyjski odrzutowy poddźwiękowy bombowiec strategiczny, a następnie powietrzny tankowiec, skonstruowany w zakładach Handley Page i używany od 1958. Należał do brytyjskich bombowców strategicznych serii „V”.
Pod koniec lat 40. XX wieku brytyjskie Ministerstwo Obrony postawiło firmom lotniczym wymagania B.35/46 opracowania bombowca o prędkości 930 km/h, pułapie operacyjnym 15 000 m, zasięgu 5500 km i udźwigu bomb 4500 kg. Oprócz zakładów Handley Page, prace projektowe podjęto też w firmach Avro i Vickers. Doprowadziły one następnie do powstania trzech bombowców serii „V” – Vickers Valiant, Avro Vulcan i Handley Page Victor.
Inżynierowie zakładów Handley Page wybrali dla swojego projektu nieortodoksyjny układ aerodynamiczny z łukowato wygiętą krawędzią natarcia skrzydeł, zaczerpnięty z niemieckich projektów końca II wojny światowej, do których dostęp uzyskali Brytyjczycy po wojnie. Skrzydło o takim kształcie pozwalało na utrzymanie szybkości opływu powietrza w granicach krytycznej wartości liczby Macha na całej długości skrzydła, co wpływało na zmniejszenie oporu przy prędkościach okołodźwiękowych.
Pierwszy prototyp bombowca, który otrzymał oznaczenie fabryczne H.P. 80, o numerze WB771, został ukończony w połowie 1952 i oblatany 24 grudnia 1952. Od razu zamówiono 25 egzemplarzy i nadano mu następnie nazwę Victor. Pomimo katastrofy prototypu 14 lipca 1954, na początku 1956 został ukończony pierwszy produkcyjny Victor wersji B.1 (Bomber Mk.1). W czasie testów, samolot nurkując przekroczył nawet prędkość dźwięku (1,1 Mach). Nowy samolot był udaną konstrukcją, bardziej zaawansowaną technicznie od obu konkurencyjnych maszyn serii „V” – znacznie bardziej od Valianta i nieco bardziej od Vulcana.
Królewskie Siły Powietrzne (RAF) otrzymały pierwsze egzemplarze samolotu w listopadzie 1957, a pierwsze jednostki bombowe Victorów osiągnęły status operacyjny w kwietniu 1958. Victor stał się z miejsca częścią brytyjskich sił odstraszania nuklearnego, przenosząc bombę wodorową Yellow Sun. Przez okres służby bombowce te dyżurowały na lotniskach w ramach sił szybkiej reakcji, gotowe do uderzenia nuklearnego. Nieco ulepszona seria samolotów, z bogatszym wyposażeniem elektronicznym, otrzymała oznaczenie B.1A. W 1959 oblatano wariant Victor B.2, o nieco lepszych osiągach, różniący się nowymi silnikami i powiększonymi skrzydłami, który wszedł do służby w kolejnych latach. Można go z zewnątrz odróżnić po dwóch wlotach powietrza przed statecznikiem pionowym.
Od 1963 samoloty Victor B.2 przystosowane zostały do przenoszenia pocisku rakietowego powietrze-ziemia Blue Steel z głowicą nuklearną. W tym okresie także, na skutek wzrastającej skuteczności rakiet przeciwlotniczych przeciw celom na dużej wysokości, charakter misji Victorów zmienił się z szybkich lotów na dużym pułapie na loty nad ziemią, z omijaniem przeszkód terenowych. Wyraz temu został dany przez zmianę malowania samolotów z początkowego specjalnego koloru białego, mającego chronić od oddziaływania wybuchu jądrowego, na efektowny dwukolorowy kamuflaż szaro-zielony.
Wskutek zmian koncepcji brytyjskiego Ministerstwa Obrony związanych z niedokonanym w końcu wyborem pocisków kierowanych Skybolt oraz wskutek preferowania większych wytwórni lotniczych, większość zamówień na Victory została jednak anulowana i ostatni samolot B.2 został dostarczony w maju 1963. Ogółem, oprócz 2 prototypów, zbudowano 84 samoloty tego typu (50 – B.1, 34 – B.2; według innych danych – 58 samolotów, w tym 8 B.2).
Wiki
https://pl.wikipedia.org/wiki/Handley_Page_Victor
Handley Page Victor – brytyjski odrzutowy poddźwiękowy bombowiec strategiczny, a następnie powietrzny tankowiec, skonstruowany w zakładach Handley Page i używany od 1958. Należał do brytyjskich bombowców strategicznych serii „V”.
Pod koniec lat 40. XX wieku brytyjskie Ministerstwo Obrony postawiło firmom lotniczym wymagania B.35/46 opracowania bombowca o prędkości 930 km/h, pułapie operacyjnym 15 000 m, zasięgu 5500 km i udźwigu bomb 4500 kg. Oprócz zakładów Handley Page, prace projektowe podjęto też w firmach Avro i Vickers. Doprowadziły one następnie do powstania trzech bombowców serii „V” – Vickers Valiant, Avro Vulcan i Handley Page Victor.
Inżynierowie zakładów Handley Page wybrali dla swojego projektu nieortodoksyjny układ aerodynamiczny z łukowato wygiętą krawędzią natarcia skrzydeł, zaczerpnięty z niemieckich projektów końca II wojny światowej, do których dostęp uzyskali Brytyjczycy po wojnie. Skrzydło o takim kształcie pozwalało na utrzymanie szybkości opływu powietrza w granicach krytycznej wartości liczby Macha na całej długości skrzydła, co wpływało na zmniejszenie oporu przy prędkościach okołodźwiękowych.
Pierwszy prototyp bombowca, który otrzymał oznaczenie fabryczne H.P. 80, o numerze WB771, został ukończony w połowie 1952 i oblatany 24 grudnia 1952. Od razu zamówiono 25 egzemplarzy i nadano mu następnie nazwę Victor. Pomimo katastrofy prototypu 14 lipca 1954, na początku 1956 został ukończony pierwszy produkcyjny Victor wersji B.1 (Bomber Mk.1). W czasie testów, samolot nurkując przekroczył nawet prędkość dźwięku (1,1 Mach). Nowy samolot był udaną konstrukcją, bardziej zaawansowaną technicznie od obu konkurencyjnych maszyn serii „V” – znacznie bardziej od Valianta i nieco bardziej od Vulcana.
Królewskie Siły Powietrzne (RAF) otrzymały pierwsze egzemplarze samolotu w listopadzie 1957, a pierwsze jednostki bombowe Victorów osiągnęły status operacyjny w kwietniu 1958. Victor stał się z miejsca częścią brytyjskich sił odstraszania nuklearnego, przenosząc bombę wodorową Yellow Sun. Przez okres służby bombowce te dyżurowały na lotniskach w ramach sił szybkiej reakcji, gotowe do uderzenia nuklearnego. Nieco ulepszona seria samolotów, z bogatszym wyposażeniem elektronicznym, otrzymała oznaczenie B.1A. W 1959 oblatano wariant Victor B.2, o nieco lepszych osiągach, różniący się nowymi silnikami i powiększonymi skrzydłami, który wszedł do służby w kolejnych latach. Można go z zewnątrz odróżnić po dwóch wlotach powietrza przed statecznikiem pionowym.
Od 1963 samoloty Victor B.2 przystosowane zostały do przenoszenia pocisku rakietowego powietrze-ziemia Blue Steel z głowicą nuklearną. W tym okresie także, na skutek wzrastającej skuteczności rakiet przeciwlotniczych przeciw celom na dużej wysokości, charakter misji Victorów zmienił się z szybkich lotów na dużym pułapie na loty nad ziemią, z omijaniem przeszkód terenowych. Wyraz temu został dany przez zmianę malowania samolotów z początkowego specjalnego koloru białego, mającego chronić od oddziaływania wybuchu jądrowego, na efektowny dwukolorowy kamuflaż szaro-zielony.
Wskutek zmian koncepcji brytyjskiego Ministerstwa Obrony związanych z niedokonanym w końcu wyborem pocisków kierowanych Skybolt oraz wskutek preferowania większych wytwórni lotniczych, większość zamówień na Victory została jednak anulowana i ostatni samolot B.2 został dostarczony w maju 1963. Ogółem, oprócz 2 prototypów, zbudowano 84 samoloty tego typu (50 – B.1, 34 – B.2; według innych danych – 58 samolotów, w tym 8 B.2).
Wiki
https://pl.wikipedia.org/wiki/Handley_Page_Victor
