militaria, 1918
Francuscy oficerowie w zdobycznym niemieckim czołgu A7V, 1918
A7V – niemiecki czołg z okresu I wojny światowej.
W Niemczech nie prowadzono początkowo prac nad rozwojem terenowych pojazdów uzbrojonych, ale już w listopadzie 1916 roku powołano specjalną komisję techniczną pod kierownictwem inżyniera, kapitana J. Vollmera w celu skonstruowania własnego czołgu. Wiosną 1917 roku Ministerstwo Wojny w Berlinie-Lichterfelde mogło zapoznać się z podwoziem prototypu i zabudowaną na nim drewnianą makietą kadłuba. Po uporaniu się z całym szeregiem problemów technicznych, pod koniec października 1917 roku powstał pierwszy gotowy do użycia czołg o nazwie A7V. (Allgemeine Kriegsdepartement, Abteilung 7 - Verkehrswesen). W ciągu niecałego roku planowano wyprodukowanie 100 zamówionych pojazdów, jednak niemiecki przemysł zbrojeniowy nie miał żadnych wolnych mocy produkcyjnych, by plan ten zrealizować. Pierwsze masowe użycie czołgów przez Anglików datuje się na 20 listopada 1917 roku koło Cambrai, gdzie walczyło 476 pojazdów. Dopiero 21 marca 1918 roku pierwsze niemieckie czołgi wzięły udział w walkach. Do końca wojny oddano do użycia tylko 20 A7V. Razem z 40 angielskimi czołgami zdobycznymi typu Mk IV, naprzeciw 60 niemieckim czołgom stało około 1600 angielskich, i 3000 francuskich. Po wojnie były przez kilka lat używane w armii polskiej.
Długi na 8 metrów A7V zabierał osiemnastu członków załogi: dowódcę, kierowcę, dwóch kanonierów, dwóch mechaników i dwunastu strzelców obsługujących sześć karabinów maszynowych zamontowanych z tyłu i po bokach czołgu. Walka w przedziale bojowym – zadymionym, głośnym od hałasujących silników i w temperaturze regularnie dochodzącej do 60 stopni Celsjusza – była dla żołnierzy wyczerpująca, a na dodatek 30-tonowy pojazd nieustannie się kołysał, jadąc w terenie. Czołg posiadał 2 silniki o mocy 100 koni mechanicznych, które rozpędzały pojazd do prędkości około 12 km/h. Uzbrojenie składało się z 6 karabinów maszynowych i działa 57 mm. Opancerzenie wynosiło w najgrubszym miejscu ok. 30 mm
Najważniejsze wady
Słaba mobilność wynikająca m.in. z konstrukcji
Szybkie zużywanie się części
Bardzo wysoka temperatura wewnątrz pojazdu
Wielkość
Najważniejsze zalety
Pancerz grubszy niż w konstrukcjach brytyjskich i francuskich
Minimalnie większa szybkość od czołgów brytyjskich
Duża siła ognia
Wiki
W Niemczech nie prowadzono początkowo prac nad rozwojem terenowych pojazdów uzbrojonych, ale już w listopadzie 1916 roku powołano specjalną komisję techniczną pod kierownictwem inżyniera, kapitana J. Vollmera w celu skonstruowania własnego czołgu. Wiosną 1917 roku Ministerstwo Wojny w Berlinie-Lichterfelde mogło zapoznać się z podwoziem prototypu i zabudowaną na nim drewnianą makietą kadłuba. Po uporaniu się z całym szeregiem problemów technicznych, pod koniec października 1917 roku powstał pierwszy gotowy do użycia czołg o nazwie A7V. (Allgemeine Kriegsdepartement, Abteilung 7 - Verkehrswesen). W ciągu niecałego roku planowano wyprodukowanie 100 zamówionych pojazdów, jednak niemiecki przemysł zbrojeniowy nie miał żadnych wolnych mocy produkcyjnych, by plan ten zrealizować. Pierwsze masowe użycie czołgów przez Anglików datuje się na 20 listopada 1917 roku koło Cambrai, gdzie walczyło 476 pojazdów. Dopiero 21 marca 1918 roku pierwsze niemieckie czołgi wzięły udział w walkach. Do końca wojny oddano do użycia tylko 20 A7V. Razem z 40 angielskimi czołgami zdobycznymi typu Mk IV, naprzeciw 60 niemieckim czołgom stało około 1600 angielskich, i 3000 francuskich. Po wojnie były przez kilka lat używane w armii polskiej.
Długi na 8 metrów A7V zabierał osiemnastu członków załogi: dowódcę, kierowcę, dwóch kanonierów, dwóch mechaników i dwunastu strzelców obsługujących sześć karabinów maszynowych zamontowanych z tyłu i po bokach czołgu. Walka w przedziale bojowym – zadymionym, głośnym od hałasujących silników i w temperaturze regularnie dochodzącej do 60 stopni Celsjusza – była dla żołnierzy wyczerpująca, a na dodatek 30-tonowy pojazd nieustannie się kołysał, jadąc w terenie. Czołg posiadał 2 silniki o mocy 100 koni mechanicznych, które rozpędzały pojazd do prędkości około 12 km/h. Uzbrojenie składało się z 6 karabinów maszynowych i działa 57 mm. Opancerzenie wynosiło w najgrubszym miejscu ok. 30 mm
Najważniejsze wady
Słaba mobilność wynikająca m.in. z konstrukcji
Szybkie zużywanie się części
Bardzo wysoka temperatura wewnątrz pojazdu
Wielkość
Najważniejsze zalety
Pancerz grubszy niż w konstrukcjach brytyjskich i francuskich
Minimalnie większa szybkość od czołgów brytyjskich
Duża siła ognia
Wiki
