człowiek
Mapa języków celtyckich na Wyspach Brytyjskich

Języki celtyckie – podrodzina językowa w obrębie języków indoeuropejskich, wywodząca się z rekonstruowanego języka praceltyckiego. Określenia „celtyckie” wobec tych języków użył po raz pierwszy Edward Lhuyd w 1707. Języków celtyckch dawniej używano na rozległym obszarze, obejmującym znaczne połacie zachodniej i południowej Europy oraz Azję Mniejszą, obecnie jednak mówi się nimi w peryferyjnych regionach Wysp Brytyjskich i zachodniej Bretanii, a także w skupiskach mniejszości celtyckojęzycznych na innych kontynentach.

Klasyfikacja języków celtyckich jest utrudniona, ponieważ wszystkie języki kontynentalne wymarły przed pierwszymi poświadczeniami języków wyspiarskich, więc ich wzajemne relacje są trudne do zbadania. Języki wyspiarskie dzieli się na brytańskie i goidelskie. Podziału grupy kontynentalnej nie ustalono, a ona sama jest najpewniej polifiletyczna. Funkcjonuje także odrębny podział na języki p-celtyckie i q-celtyckie, oparty na ewolucji praceltyckiego fonemu *kʷ. Oprócz języka walijskiego, wszystkie języki celtyckie są zagrożone wymarciem mimo podejmowanych wysiłków rewitalizacyjnych.

Współczesne języki celtyckie posiadają kilka rzadkich cech, takich jak mutacje nagłosowe, szyk VSO, koniugacja przyimków czy brak odrębnej formy czasownikowej o znaczeniu odpowiadającym polskiemu „mieć”.

Wiki