wojna, 1945
Centrum Osaki (drugie co do wielkości miasto Japonii) po amerykańskim bombardowaniu dywanowym, 1945
Naloty na Japonię – alianckie bombowe operacje powietrzne nad Japonią podczas działań bojowych na Pacyfiku w trakcie II wojny światowej. Celem nalotów, prowadzonych od połowy 1944 roku aż do zakończenia wojny, było pozbawienie Japonii zaplecza przemysłowego oraz wywarcie nacisku psychologicznego na społeczeństwo i zmuszenie tego kraju do kapitulacji bez konieczności przeprowadzania inwazji.
W początkowym okresie, po japońskim ataku na Pearl Harbor, naloty ograniczały się do rajdu Doolittle’a na Tokio w kwietniu 1942 roku i przeprowadzanych od połowy roku 1943 na niewielką skalę ataków na instalacje wojskowe na Wyspach Kurylskich. Na większą skalę naloty zaczęły się w połowie roku 1944 i trwały aż do zakończenia wojny w sierpniu 1945 roku. W 1945 roku do bombardowań przystąpiło również lotnictwo brytyjskie.
Kampania powietrzna amerykańskiego lotnictwa przeciw Japonii rozpoczęła się w połowie 1944 roku, a nasiliła się w ostatnich miesiącach wojny. Wprawdzie plany ataku na Japonię przygotowywano jeszcze przed wojną, jednak do nalotów nie mogło dojść, dopóki nie były gotowe ciężkie bombowce dalekiego zasięgu B-29 Superfortress. W okresie od czerwca 1944 do stycznia 1945 roku stacjonujące w Indiach B-29 przerzucano na lotniska w Chinach, skąd miały dokonywać rajdów przeciw Japonii, ale skończyło się to niepowodzeniem. Bombardowania strategiczne nabrały rozmachu w listopadzie 1944 roku, kiedy po zdobyciu Saipanu, Tinianu i Guamu w wyniku walk o archipelag Marianów uruchomiono bliższe celom bazy lotnicze. Początkowo atakowano tereny przemysłowe, ale od marca 1945 roku celami nalotów stały się obszary zurbanizowane, jako że większość podzespołów Japończycy produkowali w małych warsztatach i domach prywatnych. W ostatnich miesiącach konfliktu samoloty alianckie startujące z lotniskowców i wysp Riukiu prowadziły ataki, które miały wspomóc planowaną na październik inwazję Japonii.
Na początku sierpnia miasta Hiroszima i Nagasaki zostały niemal całkowicie zniszczone przez bomby atomowe. Obrońcy nie byli w stanie powstrzymać alianckich ataków. Liczba samolotów myśliwskich i dział przeciwlotniczych na wyspach macierzystych była niewystarczająca, a ponadto większość samolotów i dział miała trudności z osiągnięciem wysokości, na jakiej operowały B-29. Braki paliwa, niedostateczne wyszkolenie pilotów i zła koordynacja działań pomiędzy jednostkami myśliwskimi również osłabiały skuteczność obrony. Miasta japońskie nie były przygotowane na ataki z użyciem bomb zapalających, straży pożarnej brakowało sprzętu i wyszkolenia, a ponadto zbudowano za mało schronów dla ludności cywilnej. W rezultacie bombowce B-29 były w stanie dokonać skutecznych bombardowań nie doznając przy tym zbyt wielkich strat. Naloty spowodowały zniszczenie wielu japońskich miast i śmierć od 241 do 900 tysięcy ludzi, co wraz z bardzo skuteczną blokadą morską Japonii zmusiło władze tego kraju do podjęcia decyzji o kapitulacji. W efekcie bombardowania wysp japońskich były jednym z czynników które zapobiegły amerykańskiej inwazji lądowej na macierzyste wyspy Cesarstwa Japońskiego, która – jak szacowano – przynieść miała około 6 milionów ofiar wśród japońskich cywilów oraz około miliona ofiar wśród amerykańskich żołnierzy sił inwazyjnych.
Wprawdzie alianckie bombardowania były jednym z głównych czynników, które w połowie sierpnia 1945 roku skłoniły władze japońskie do podjęcia decyzji o kapitulacji, stały się jednak po wojnie tematem sporów na temat ich aspektu moralnego, a zasadność użycia broni jądrowej budzi kontrowersje.
Ofensywa ogniowa przeciw głównym miastom zakończyła się w czerwcu. Pierwszego dnia tego miesiąca 521 B-29, eskortowanych przez 148 P-51, wysłano do nalotu na Osakę. W drodze ku miastu Mustangi leciały w gęstych chmurach i dwadzieścia siedem z nich zostało zniszczonych w kolizjach. Mimo to 458 ciężkich bombowców i dwadzieścia siedem myśliwców dotarło nad miasto; skutkiem bombardowania była śmierć 3960 Japończyków i zniszczenie 8,2 kilometra kwadratowego zabudowy. 5 czerwca 473 ciężkie bombowce uderzyły w dziennym nalocie na Kobe i zniszczyły 11,3 kilometra kwadratowego zabudowy przy stracie jedenastu maszyn. Formacja 409 B-29 ponownie zaatakowała Osakę 7 czerwca; w wyniku nalotu spłonęło 5,7 kilometra kwadratowego budynków, amerykańskie samoloty wróciły bez strat. Po raz czwarty w tym miesiącu Osaka została zbombardowana 15 czerwca: 444 superfortece zniszczyły 4,9 kilometra kwadratowego miasta oraz 1,5 kilometra kwadratowego w pobliskim Amagasaki; w Osace spłonęło 300 000 domów. Z tym atakiem zakończyła się pierwsza faza ofensywy XXI Bomber Command przeciw japońskim miastom. W maju i czerwcu bombowce zniszczyły większość zabudowy sześciu głównych miast, zabiły od 112 000 do 126 762 ludzi, a miliony uczyniły bezdomnymi. Rozmiary zniszczeń i wysoka liczba ofiar wśród ludności przekonały wielu Japończyków, że siły zbrojne nie są dłużej w stanie bronić wysp macierzystych. Straty Amerykanów, wobec japońskich, były stosunkowo niewielkie: tylko 136 samolotów B-29 zostało strąconych. W Tokio, Osace, Nagoi, Jokohamie, Kobe i Kawasaki „126 762 osoby zginęły, półtora miliona domostw i ponad 270 kilometrów kwadratowych obszarów miejskich uległo zniszczeniu”[149]. W Tokio, Osace i Nagoi „obszar zrównany z ziemią o niemal 260 kilometrów kwadratowych przekroczył obszary zniszczone we wszystkich miastach trzeciej Rzeszy podczas kombinowanych operacji amerykańskich i brytyjskich wojsk lotniczych (około 200 kilometrów kwadratowych)”.
Wiki
W początkowym okresie, po japońskim ataku na Pearl Harbor, naloty ograniczały się do rajdu Doolittle’a na Tokio w kwietniu 1942 roku i przeprowadzanych od połowy roku 1943 na niewielką skalę ataków na instalacje wojskowe na Wyspach Kurylskich. Na większą skalę naloty zaczęły się w połowie roku 1944 i trwały aż do zakończenia wojny w sierpniu 1945 roku. W 1945 roku do bombardowań przystąpiło również lotnictwo brytyjskie.
Kampania powietrzna amerykańskiego lotnictwa przeciw Japonii rozpoczęła się w połowie 1944 roku, a nasiliła się w ostatnich miesiącach wojny. Wprawdzie plany ataku na Japonię przygotowywano jeszcze przed wojną, jednak do nalotów nie mogło dojść, dopóki nie były gotowe ciężkie bombowce dalekiego zasięgu B-29 Superfortress. W okresie od czerwca 1944 do stycznia 1945 roku stacjonujące w Indiach B-29 przerzucano na lotniska w Chinach, skąd miały dokonywać rajdów przeciw Japonii, ale skończyło się to niepowodzeniem. Bombardowania strategiczne nabrały rozmachu w listopadzie 1944 roku, kiedy po zdobyciu Saipanu, Tinianu i Guamu w wyniku walk o archipelag Marianów uruchomiono bliższe celom bazy lotnicze. Początkowo atakowano tereny przemysłowe, ale od marca 1945 roku celami nalotów stały się obszary zurbanizowane, jako że większość podzespołów Japończycy produkowali w małych warsztatach i domach prywatnych. W ostatnich miesiącach konfliktu samoloty alianckie startujące z lotniskowców i wysp Riukiu prowadziły ataki, które miały wspomóc planowaną na październik inwazję Japonii.
Na początku sierpnia miasta Hiroszima i Nagasaki zostały niemal całkowicie zniszczone przez bomby atomowe. Obrońcy nie byli w stanie powstrzymać alianckich ataków. Liczba samolotów myśliwskich i dział przeciwlotniczych na wyspach macierzystych była niewystarczająca, a ponadto większość samolotów i dział miała trudności z osiągnięciem wysokości, na jakiej operowały B-29. Braki paliwa, niedostateczne wyszkolenie pilotów i zła koordynacja działań pomiędzy jednostkami myśliwskimi również osłabiały skuteczność obrony. Miasta japońskie nie były przygotowane na ataki z użyciem bomb zapalających, straży pożarnej brakowało sprzętu i wyszkolenia, a ponadto zbudowano za mało schronów dla ludności cywilnej. W rezultacie bombowce B-29 były w stanie dokonać skutecznych bombardowań nie doznając przy tym zbyt wielkich strat. Naloty spowodowały zniszczenie wielu japońskich miast i śmierć od 241 do 900 tysięcy ludzi, co wraz z bardzo skuteczną blokadą morską Japonii zmusiło władze tego kraju do podjęcia decyzji o kapitulacji. W efekcie bombardowania wysp japońskich były jednym z czynników które zapobiegły amerykańskiej inwazji lądowej na macierzyste wyspy Cesarstwa Japońskiego, która – jak szacowano – przynieść miała około 6 milionów ofiar wśród japońskich cywilów oraz około miliona ofiar wśród amerykańskich żołnierzy sił inwazyjnych.
Wprawdzie alianckie bombardowania były jednym z głównych czynników, które w połowie sierpnia 1945 roku skłoniły władze japońskie do podjęcia decyzji o kapitulacji, stały się jednak po wojnie tematem sporów na temat ich aspektu moralnego, a zasadność użycia broni jądrowej budzi kontrowersje.
Ofensywa ogniowa przeciw głównym miastom zakończyła się w czerwcu. Pierwszego dnia tego miesiąca 521 B-29, eskortowanych przez 148 P-51, wysłano do nalotu na Osakę. W drodze ku miastu Mustangi leciały w gęstych chmurach i dwadzieścia siedem z nich zostało zniszczonych w kolizjach. Mimo to 458 ciężkich bombowców i dwadzieścia siedem myśliwców dotarło nad miasto; skutkiem bombardowania była śmierć 3960 Japończyków i zniszczenie 8,2 kilometra kwadratowego zabudowy. 5 czerwca 473 ciężkie bombowce uderzyły w dziennym nalocie na Kobe i zniszczyły 11,3 kilometra kwadratowego zabudowy przy stracie jedenastu maszyn. Formacja 409 B-29 ponownie zaatakowała Osakę 7 czerwca; w wyniku nalotu spłonęło 5,7 kilometra kwadratowego budynków, amerykańskie samoloty wróciły bez strat. Po raz czwarty w tym miesiącu Osaka została zbombardowana 15 czerwca: 444 superfortece zniszczyły 4,9 kilometra kwadratowego miasta oraz 1,5 kilometra kwadratowego w pobliskim Amagasaki; w Osace spłonęło 300 000 domów. Z tym atakiem zakończyła się pierwsza faza ofensywy XXI Bomber Command przeciw japońskim miastom. W maju i czerwcu bombowce zniszczyły większość zabudowy sześciu głównych miast, zabiły od 112 000 do 126 762 ludzi, a miliony uczyniły bezdomnymi. Rozmiary zniszczeń i wysoka liczba ofiar wśród ludności przekonały wielu Japończyków, że siły zbrojne nie są dłużej w stanie bronić wysp macierzystych. Straty Amerykanów, wobec japońskich, były stosunkowo niewielkie: tylko 136 samolotów B-29 zostało strąconych. W Tokio, Osace, Nagoi, Jokohamie, Kobe i Kawasaki „126 762 osoby zginęły, półtora miliona domostw i ponad 270 kilometrów kwadratowych obszarów miejskich uległo zniszczeniu”[149]. W Tokio, Osace i Nagoi „obszar zrównany z ziemią o niemal 260 kilometrów kwadratowych przekroczył obszary zniszczone we wszystkich miastach trzeciej Rzeszy podczas kombinowanych operacji amerykańskich i brytyjskich wojsk lotniczych (około 200 kilometrów kwadratowych)”.
Wiki