wojna, 1944
Feldmarszałek Erwin Rommel podczas inspekcji Wału Atlantyckiego, Plaża Normandzka, 1944

Wał Atlantycki – system umocnień ciągnących się na długości 3862 km wzdłuż zachodnich wybrzeży Europy, od granic Hiszpanii do północnych krańców Norwegii. Został wzniesiony przez Niemców podczas II wojny światowej na okupowanych terenach.

Fritz Todt, projektant Linii Zygfryda wzdłuż granicy francusko-niemieckiej był głównym inżynierem zatrudnionym przy konstrukcji najważniejszych bunkrów i innych budynków ochronnych. Tysiące przymusowych robotników zostało zmuszonych do wznoszenia tej wielkiej linii z żelaza i betonu wzdłuż duńskiego, belgijskiego i francuskiego wybrzeża.

Na początku 1944 roku feldmarszałek Erwin Rommel został dowódcą obrony Wału Atlantyckiego. Rommel uważał, że obecne fortyfikacje były zaprojektowane nieodpowiednio i natychmiast rozpoczął ich rozbudowę. Zlecił budowę betonowych schronów ogniowych nad brzegami Atlantyku, a także pogłębił pas obronny, aby wróg po wydostaniu się z plaż, został za nimi związany ogniem. Z bunkrów żołnierze mieli prowadzić ostrzał pozycji nieprzyjaciela korzystając z karabinów maszynowych, dział przeciwpancernych oraz lekkiej artylerii. Plaże zostały zaminowane i zagrodzone zasiekami. Miny były umieszczane również pod wodą, blisko brzegu. Tego typu zabezpieczenia miały na celu zniszczenie alianckich barek desantowych zanim dotrą do plaż.

Do chwili rozpoczęcia inwazji Niemcy umieścili w północnej Francji około 6 milionów min. Główną zasługą Rommla była rozbudowa systemu do wewnątrz, zatapianie nisko położonych terenów i zastosowanie tzw. Szparag Rommla. Były to konstrukcje, składające się z drewnianych pali wbitych w ziemię, połączonych drutami, na których były zawieszone granaty. Miały one zniszczyć szybowce po wylądowaniu.

Feldmarszałek Rommel wiedział, że jeśli wojska sprzymierzone nie zostaną zatrzymane na plażach to prawdopodobnie będzie to oznaczało początek końca III Rzeszy.

Wiki