znani-ludzie, 1940
Przywódca brytyjskich faszystów - Oswald Moseley podczas londyńskiej parady, 1940
Oswald Ernald Mosley (ur. 16 listopada 1896, zm. 3 grudnia 1980) – brytyjski polityk i szlachcic z tytułem szóstego baroneta, lider faszystów brytyjskich w latach 30. i 40. XX w. Początkowo był działaczem Partii Konserwatywnej. Już w 1918 został wybrany deputowanym do Izby Gmin, którym pozostawał do 1931.
W 1924 roku zmienił barwy partyjne stając się członkiem Partii Pracy, z której ponownie został wybrany do parlamentu w 1926 roku, tym razem z okręgu Smethwick.
W 1929 roku dostał nominację na ministra bez teki w gabinecie brytyjskim zdominowanym przez laburzystów. Odpowiedzialny był za rozwiązywanie problemów bezrobotnych. Jednak w wyniku konfliktów wewnątrzpartyjnych podał się do dymisji w 1930 roku i założył nową, z czasem coraz bardziej radykalną Nową Partię, która jednak nie odniosła większych sukcesów wyborczych.
Po porażkach wyborczych Mosley utworzył w 1932 roku Brytyjską Unię Faszystowską, będącą wyrazem jego coraz większego zainteresowania faszyzmem i osobą Benito Mussoliniego. Na partię tę wydał znaczną część swojego majątku. Powołała ona do życia swoje bojówki Czarne Koszule, które często aranżowały starcia z komunistami i ludnością żydowską, głównie w Londynie.
23 maja 1940 roku Mosley został, jak większość przywódców faszystowskich w Wielkiej Brytanii, aresztowany, internowany i osadzony w areszcie domowym w swoim majątku rodzinnym.
Po wojnie zajął się ponownie działalnością polityczną. Tym razem w założonej przez siebie Unii Postępu, która to sprzeciwiała się integracji Wielkiej Brytanii ze Wspólnotami Europejskimi.
W 1951 w wyniku marginalizacji jego działalności politycznej, wyjechał do Irlandii, następnie zaś przeniósł się do Paryża. Powracał do Wielkiej Brytanii, dwukrotnie w 1959 i 1966 roku, bezskutecznie startując w wyborach do parlamentu.
W 1968 ukończył pisanie swojej autobiografii.
W 1977 był jednym z kandydatów na stanowisko Lorda Rektora Uniwersytetu Glasgow, ale przegrał wybory.
Wiki
W 1924 roku zmienił barwy partyjne stając się członkiem Partii Pracy, z której ponownie został wybrany do parlamentu w 1926 roku, tym razem z okręgu Smethwick.
W 1929 roku dostał nominację na ministra bez teki w gabinecie brytyjskim zdominowanym przez laburzystów. Odpowiedzialny był za rozwiązywanie problemów bezrobotnych. Jednak w wyniku konfliktów wewnątrzpartyjnych podał się do dymisji w 1930 roku i założył nową, z czasem coraz bardziej radykalną Nową Partię, która jednak nie odniosła większych sukcesów wyborczych.
Po porażkach wyborczych Mosley utworzył w 1932 roku Brytyjską Unię Faszystowską, będącą wyrazem jego coraz większego zainteresowania faszyzmem i osobą Benito Mussoliniego. Na partię tę wydał znaczną część swojego majątku. Powołała ona do życia swoje bojówki Czarne Koszule, które często aranżowały starcia z komunistami i ludnością żydowską, głównie w Londynie.
23 maja 1940 roku Mosley został, jak większość przywódców faszystowskich w Wielkiej Brytanii, aresztowany, internowany i osadzony w areszcie domowym w swoim majątku rodzinnym.
Po wojnie zajął się ponownie działalnością polityczną. Tym razem w założonej przez siebie Unii Postępu, która to sprzeciwiała się integracji Wielkiej Brytanii ze Wspólnotami Europejskimi.
W 1951 w wyniku marginalizacji jego działalności politycznej, wyjechał do Irlandii, następnie zaś przeniósł się do Paryża. Powracał do Wielkiej Brytanii, dwukrotnie w 1959 i 1966 roku, bezskutecznie startując w wyborach do parlamentu.
W 1968 ukończył pisanie swojej autobiografii.
W 1977 był jednym z kandydatów na stanowisko Lorda Rektora Uniwersytetu Glasgow, ale przegrał wybory.
Wiki
