wojna, 1939
Polska kawaleria w Sochaczewie podczas Bitwy nad Bzurą, 1939

Bitwa nad Bzurą (także bitwa pod Kutnem) – starcie zbrojne, trwające od 9 do 18–22 września[2] 1939 roku. Największa bitwa wojny obronnej 1939 roku. Stoczona przez dwie polskie armie „Poznań” (gen. Tadeusz Kutrzeba) i „Pomorze” (gen. Władysław Bortnowski) z niemieckimi 8 Armią (gen. Johannes Blaskowitz) i 10 Armią (gen. Walter von Reichenau) z Grupy Armii Południe „Süd” (gen. Gerd von Rundstedt).
9 września marszałek Edward Śmigły-Rydz potwierdził rozkaz, o który wnioskował generał Kutrzeba t.j., na czele armii „Poznań” oraz „Pomorze” uderzenie na północne skrzydło Grupy Armii Południe. Generał Kutrzeba dążył do tego uderzenia od dłuższego czasu, jednak spotykał się z odmową marszałka, który nakazywał wycofywanie wojsk armii „Poznań” w kierunku Warszawy. Celem uderzenia było zmuszenie Niemców do zaprzestania pościgu za odchodzącymi do wschodniej Polski armiami „Prusy”, „Lublin”, „Kraków”, „Karpaty”. Bitwa ta miała wyjątkowe znaczenie, ponieważ Polacy wykazali inicjatywę i byli stroną atakującą.
Bitwa nad Bzurą była jedyną przeprowadzoną na tak wielką skalę operacją zaczepną przeciwko III Rzeszy do 1941 roku.

Dowódcy
Polska
Tadeusz Kutrzeba
Władysław Bortnowski

Niemcy
Gerd von Rundstedt
Johannes Blaskowitz

Siły
Polska
8 dywizji piechoty
2–4 brygady kawalerii
ok. 225 tys. żołnierzy

Niemcy:
12 dywizji piechoty
5 dywizji pancernych i zmotoryzowanych
ok. 425 tys. żołnierzy

Straty
Polska
15 tys. poległych
50 tys. rannych
100 tys. wziętych do niewoli

Niemcy
6–8 tys. poległych
4 tys. jeńców
50 czołgów
20 dział
100 samochodów

Wiki