historia
Podróż arabskiego podróżnika Ibn Battuta w latach 1325-54
Abu Abdallah Muhammad Ibn Battuta, zwany również Ibn Battuta, Ibin Batuta, arab.:أبو عبد الله محمد ابن بطوطة (ur. 1304, zm. 1377) – pochodzący z Tangeru podróżnik, uważany za ostatniego z wybitniejszych geografów arabskich późnego średniowiecza.
W Tangerze odebrał wykształcenie z dziedziny prawa muzułmańskiego. Następnie odbył liczne podróże, którymi zyskał sobie przydomek Rahhalat al-asr (Podróżnik epoki).
W 1325 rozpoczął pielgrzymkę do Mekki, w czasie której zwiedził Egipt, Syrię i Arabię. Po odwiedzeniu Mekki udał się do Zanzibaru i innych miejsc we wschodniej Afryce. Następnie drogą morską dotarł do Persji, a stąd przez Arabię, Syrię i Azję Mniejszą dotarł nad Morze Czarne. Stąd udał się przez stepy południowej Rosji do doliny Wołgi i dotarł do Bułgaru. Dalsze trasa jego podróży wiodła przez Bucharę, Samarkandę, Kabul, do Delhi – gdzie przez pewien czas był sędzią (kadim). Następnie przebywał rok na Malediwach (gdzie bez powodzenia usiłował zostać sułtanem), skąd udał się przez Sumatrę, Wietnam do Chin. Tu dotarł do Yanjing – dzisiejszego Pekinu. Droga powrotna wiodła przez Cejlon, Persję, Egipt. Podróż zakończył w roku 1349.
Kolejny etap jego podróży prowadził do arab. Hiszpanii, na Sardynię i poprzez Saharę w głąb Afryki, aż do Timbuktu, skąd powrócił do Fezu.
Według współczesnych obliczeń przemierzył, jadąc i idąc, blisko 120 tysięcy kilometrów (ok. 75 tys. mil). Wędrówki te trwały ponad ćwierć wieku – 1325 do 1354. Ich owocem była obszerna praca pt. Tuhfat an-nuzzar fi gharaib al-amsar wa’adżaib al asfar (Podarunek dla patrzących na osobliwości miast i dziwy podróży), zredagowana pod jego osobistym nadzorem przez sekretarza Batutty Ibn Dżuzaja w końcu roku 1355. Autor stwierdził w niej, że zwiedził cały świat, jednakże w rzeczywistości nie znalazł się w chrześcijańskiej części zachodniej Europy, co świadczy o tym, jak niewiele znaczyła ona wówczas dla świata muzułmańskiego. Najbardziej znamienną cechą tej relacji jest przewaga opisów stosunków społecznych nad opisami krajów. Dzieło daje pełny obraz społeczności muzułmańskiej XIV wieku widziany oczami przeciętnego przedstawiciela kultury arabskiej tego czasu. Niektóre części pracy są uzupełnieniem wiadomości o Azji zawartych w Opisaniu świata Marca Polo. Dzieło Batutty było niejednokrotnie wydawane i tłumaczone w Europie, m.in. w 1962 r. zostało przełożone na język polski pt. Osobliwości miast i dziwy podróży 1325-1354.
Jego imieniem nazwano krater na Księżycu.
Wiki
W Tangerze odebrał wykształcenie z dziedziny prawa muzułmańskiego. Następnie odbył liczne podróże, którymi zyskał sobie przydomek Rahhalat al-asr (Podróżnik epoki).
W 1325 rozpoczął pielgrzymkę do Mekki, w czasie której zwiedził Egipt, Syrię i Arabię. Po odwiedzeniu Mekki udał się do Zanzibaru i innych miejsc we wschodniej Afryce. Następnie drogą morską dotarł do Persji, a stąd przez Arabię, Syrię i Azję Mniejszą dotarł nad Morze Czarne. Stąd udał się przez stepy południowej Rosji do doliny Wołgi i dotarł do Bułgaru. Dalsze trasa jego podróży wiodła przez Bucharę, Samarkandę, Kabul, do Delhi – gdzie przez pewien czas był sędzią (kadim). Następnie przebywał rok na Malediwach (gdzie bez powodzenia usiłował zostać sułtanem), skąd udał się przez Sumatrę, Wietnam do Chin. Tu dotarł do Yanjing – dzisiejszego Pekinu. Droga powrotna wiodła przez Cejlon, Persję, Egipt. Podróż zakończył w roku 1349.
Kolejny etap jego podróży prowadził do arab. Hiszpanii, na Sardynię i poprzez Saharę w głąb Afryki, aż do Timbuktu, skąd powrócił do Fezu.
Według współczesnych obliczeń przemierzył, jadąc i idąc, blisko 120 tysięcy kilometrów (ok. 75 tys. mil). Wędrówki te trwały ponad ćwierć wieku – 1325 do 1354. Ich owocem była obszerna praca pt. Tuhfat an-nuzzar fi gharaib al-amsar wa’adżaib al asfar (Podarunek dla patrzących na osobliwości miast i dziwy podróży), zredagowana pod jego osobistym nadzorem przez sekretarza Batutty Ibn Dżuzaja w końcu roku 1355. Autor stwierdził w niej, że zwiedził cały świat, jednakże w rzeczywistości nie znalazł się w chrześcijańskiej części zachodniej Europy, co świadczy o tym, jak niewiele znaczyła ona wówczas dla świata muzułmańskiego. Najbardziej znamienną cechą tej relacji jest przewaga opisów stosunków społecznych nad opisami krajów. Dzieło daje pełny obraz społeczności muzułmańskiej XIV wieku widziany oczami przeciętnego przedstawiciela kultury arabskiej tego czasu. Niektóre części pracy są uzupełnieniem wiadomości o Azji zawartych w Opisaniu świata Marca Polo. Dzieło Batutty było niejednokrotnie wydawane i tłumaczone w Europie, m.in. w 1962 r. zostało przełożone na język polski pt. Osobliwości miast i dziwy podróży 1325-1354.
Jego imieniem nazwano krater na Księżycu.
Wiki
