historia
Unia kalmarska – unia personalna zawarta latem 1397 na zamku w Kalmarze pomiędzy Danią, Szwecją i Norwegią

Unia kalmarska (duń., szw., norw. Kalmarunionen) – unia personalna zawarta latem 1397 na zamku w Kalmarze pomiędzy Danią, Szwecją i Norwegią.
Związek powstały w wyniku zabiegów politycznych królowej Danii Małgorzaty I jednoczył trzy królestwa pod berłem jednego monarchy. Unia została zawarta w Kalmarze na terenie Szwecji, w pobliżu ówczesnej granicy z Danią. Państwa skupione w unii wybierały wspólnego władcę. Pierwszym królem unijnych państw został wybrany wcześniej na króla Norwegii (1389), Danii (w styczniu 1396) i Szwecji (23 lipca 1396), Eryk Pomorski. 17 czerwca 1397 Eryk został koronowany na króla Danii i Szwecji. Koronacja Eryka Pomorskiego na króla Norwegii odbyła się w Oslo w okresie Świąt Wielkanocnych 1392. Wybór wspólnego władcy regulowały wystawione później dokumenty, tzw. list koronacyjny (duń. kroningsbrevet) oraz list unijny (duń. unionsbrevet). Ten drugi określał każdorazowo obowiązek wyboru wspólnego króla przez przedstawicieli wszystkich trzech królestw oraz prowadzenia wspólnej polityki zagranicznej. Jednak w przypadku posiadania przez króla potomka w linii męskiej, miał on zagwarantowane pierwszeństwo wyboru[6]. List unijny podpisało 17 delegatów z zebranych w Kalmarze, co było zapowiedzią dążeń większości możnowładców do utrzymania luźnego związku między królestwami.
Państwa unijne zobowiązały się do wspólnego prowadzenia wojen. Formalnie zachowały niezależność, lecz decydująca rola przypadła Danii. Był to ówcześnie najpotężniejszy sojusz północnej Europy. Duńskie interesy kierowały się w stronę Niemiec. Częste wojny w Szlezwiku, Holsztynie, czy na Pomorzu nie były opłacalne dla Szwecji, która handlowała rudami żelaza z państwami południowymi. Jednocześnie urzędnicy duńscy w Szwecji, z dala od swojego kraju, uprawiali własną politykę, często nieprzyjazną wobec Szwedów. Szwecja zaczęła domagać się więc własnego rządu.

Wiki