historia
Zasiłki dla bezrobotnych w II RP

Gdy Polska odzyskała niepodległość, jedną z pierwszych decyzji (jeszcze w 1918 roku) było wprowadzenie zasiłków dla bezrobotnych w miastach. Początkowo miały one formę pieniężną, ale szybko musiano z niej zrezygnować. Okazało się bowiem, że rozdawanie zasiłków zwiększa poziom bezrobocia. Przyczyny były dwie: zasiłki zachęcały mieszkańców wsi do przyjazdu do miasta po zapomogę oraz z pracy masowo rezygnowały osoby zarabiające mniej niż wysokość zasiłku.
Zasiłki pieniężne zastąpiono więc wypłatami w naturze. Problemem okazało się to, że zapomogi były nieregularne, w dodatku często w postaci towarów których nikt nie chciał. Beneficjenci pomocy starali się więc otrzymaną żywność sprzedać lub wymienić na tę bardziej potrzebną. Aby ukrócić ten haniebny proceder, wprowadzono kary aresztu (od 1 do 4 tygodni) za handel otrzymaną żywnością.
Cały handel miał być bowiem pod ścisłym nadzorem państwa. W tym celu powstały: Państwowa Centrala Handlowa, Państwowy Urząd Zakupu Artykułów Pierwszej Potrzeby, Państwowy Urząd Handlowy i Główny Urząd Żywnościowy.
Wynikiem działania tych urzędów był oczywiście dynamiczny rozkwit wolnego, czarnego rynku. Dzięki niemu żywność mogła szybko i bez pośrednictwa państwa trafić od jej producenta do konsumenta. Z tym szkodliwym zjawiskiem miał walczyć powołany w 1919 Urząd do Walki z Lichwą i Spekulacją.

Sławomir Mentzen (źródło facebook)