historia, 1946
Drobny handel w Warszawie przed zniszczeniem go przez komunistycznego ministra Hilarego Minca.

Foto (c) Stefan Rassalski

Bitwa o handel – polityka gospodarcza w Polsce w latach 1947-1949, mająca na celu ograniczenie i wyeliminowanie sektora prywatnego, którego istnienie miało według PPR grozić odrodzeniem się kapitalizmu. Zapoczątkowało ją wystąpienie Hilarego Minca na plenum KC PPR 13 i 14 kwietnia 1947.
W tym celu 2 czerwca 1947 uchwalono trzy ustawy:
w sprawie zwalczania drożyzny i nadmiernych zysków w obrocie handlowym,
o obywatelskich komisjach podatkowych i lustratorach społecznych,
o zezwoleniach na prowadzenie przedsiębiorstw handlowych i budowlanych.
W 1947 utworzono przedsiębiorstwo państwowe Powszechne Domy Towarowe (PDT), które w kolejnych latach zbudowało sieć kilkudziesięciu wielkich domów towarowych w 22 największych miastach. Powszechne Domy Towarowe miały być konkurencją dla małych sklepów prywatnych.
Właścicielom sklepów, którzy zawyżali ceny, groziło do 5 lat więzienia. Narzędziem władz w walce z przedsiębiorcami były m.in. koncesja, domiar oraz utrudnienia np. przy zakupie towarów w hurtowniach.
W trakcie "bitwy o handel" liczba prywatnych sklepów spadła z ponad 134 tys. w 1947 do około 78 tys. w 1949. Spowodowało to ogromne trudności w zaopatrywaniu ludności w towary codziennego użytku, gdyż przez cały czas likwidowano o wiele więcej prywatnych placówek niż powstawało nowych - "uspołecznionych", które były nieefektywne.
"Bitwa o handel" zreorganizowała również ruch spółdzielczy - powstały m.in. Centralna Spółdzielnia Spożywców "Społem" i Centrala Rolniczych Spółdzielni "Samopomoc Chłopska".

Wiki