historia
Terytorium Królestwa Jerozolimy w czasie I i II wyprawy krzyżowej

Królestwo Jerozolimskie – państwo założone przez krzyżowców podczas I wyprawy krzyżowej (1096-1099) na terenie Syrii i Palestyny. Było ono lennem Stolicy Apostolskiej.
Królestwo Jerozolimskie było realizacją klasycznego ustroju lennego o bardzo rozbudowanych zależnościach feudalnych. Było ono wewnętrznie i zewnętrznie (z przyległymi państwami utworzonymi przez przywódców krucjat) skłócone.
W wyniku I wyprawy krzyżowej krzyżowcy zdobyli Jerozolimę. Za właściwego organizatora Królestwa Jerozolimskiego należy uznać Baldwina I, który jako pierwszy przyjął tytuł królewski. Jednak organizowanie państwa rozpoczęło się już po zdobyciu Jerozolimy przez krzyżowców w 1099 r. Przedstawiciele kościoła domagali się, aby zdobycze krzyżowców były traktowane jako własność papieża. Opór feudałów uniemożliwił realizacje tego postulatu. Naczelnikiem państwa został Gotfryd de Bouillon, który nie przyjął tytułu królewskiego, ale tytuł advocatus Sancti Sepulchri (Obrońca Grobu Świętego). Uznał on prawo kurii rzymskiej do dominium directum („nagiej własności”). Nieporozumienia między nim a Rajmundem doprowadziły m.in. do niewykorzystania zwycięstwa pod Askalonem (Aszkalonem). Po śmierci Gotfryda de Bouillon władcą Jerozolimy został Baldwin I, który przyjął tytuł królewski oraz podporządkował sobie, jako lenna, łacińskie państwa Lewantu. Królestwo Jerozolimskie, które w latach swej świetności obejmowało dawną Fenicję, Syrię i Palestynę, to klasyczne państwo feudalne z systemem lennym identycznym jak ten znany z Europy Zachodniej. Bariery społeczne nie były jednak tak mocne. Stąd zdecydowanie wyższa pozycja kobiet i miast oraz szybka możliwość awansu społecznego, co przyciągało rzesze ludzi z Europy. W Królestwie Jerozolimskim powstały zakony rycerskie: Templariusze, Joannici, Zakon Montjoye oraz Krzyżacy.

Wiki