historia, 1943
Niemcy likwidują warszawskie getto. Wojnę przeżył tylko chłopiec z rączkami w górze
75 lat temu wybuchło powstanie w getcie warszawskim. Wojnę przeżył tylko chłopiec z rączkami w górze. Zbrodniarz niemiecki drugi od prawej, to Josef Bloesche, który został zidentyfikowany przez władze polskie. W 1969 roku, skazany na śmierć i stracony w lipcu tego roku.
Getto warszawskie – getto dla ludności żydowskiej utworzone przez władze niemieckie w Warszawie 2 października 1940, a zamknięte i odizolowane od reszty miasta 16 listopada 1940. Było największym gettem w Generalnym Gubernatorstwie i całej okupowanej Europie. W kwietniu 1941 w obrębie murów „dzielnicy żydowskiej” znajdowało się ok. 450 tys. osób.
W wyniku tzw. wielkiej akcji wysiedleńczej latem 1942 ok. 80% mieszkańców getta zostało wywiezionych i zamordowanych w obozie zagłady w Treblince.
Getto zostało zlikwidowane po powstaniu, w maju w 1943. Po wywiezieniu pozostałych przy życiu mieszkańców do Treblinki oraz obozów w dystrykcie lubelskim, zabudowa centralnej i północnej części „dzielnicy żydowskiej” została na rozkaz Niemców zburzona.
Łączna liczba ofiar getta warszawskiego szacowana jest na ok. 400 tys. osób, z czego ok. 92 tys. zginęła lub zmarła w Warszawie (ofiary głodu i chorób, ofiary egzekucji, dwóch akcji likwidacyjnych oraz polegli i zamordowani podczas powstania w getcie), ok. 300 tys. w obozie zagłady w Treblince, a kilkanaście tysięcy podczas Aktion Erntefest.
Akcja likwidacyjna getta rozpoczęła się 22 lipca 1942. W dzielnicy zamkniętej znajdowało się w tym czasie ok. 370 tys. Żydów.
Miejscem koncentracji Żydów był Umschlagplatz, znajdujący się przy ulicy Stawki u zbiegu z Dziką.
Do 21 września 1942 do obozu zagłady w Treblince wywieziono ok. 300 tys. (ok. 80%) mieszkańców getta, których następnie zamordowano w komorach gazowych obozu.
Po zakończeniu wielkiej akcji likwidacyjnej w getcie (legalnie i nielegalnie) znajdowało się ok. 60 tys. Żydów, przeważnie ludzi młodych, zatrudnionych przymusowo w zakładach produkcyjnych utworzonych na terenie getta (tzw. szopach). Teren dotychczasowego getta na południe od ulicy Leszno, z wyjątkiem szopu Waltera C. Toebbensa przy ulicy Prostej, został włączony do „aryjskiej” części Warszawy. Na północ od ul. Leszno przeplatały się ze sobą tzw. tereny dzikie (gdzie nikt nie mógł mieszkać i poruszać się) oraz porozrzucane tereny getta szczątkowego – oddzielone od siebie kwartały budynków, w których mogli zamieszkać pozostali jeszcze w Warszawie Żydzi (było ich około 50-65 tysięcy), pracujący w szopach (szop Hallmanna, szop Hoffmana, szop Oschmann-Leszczyński, szop Roehricha, szop szczotkarzy, szop Fritza Schultza, szop Karla Georga Schultza, szop Schillinga, szop Toebbensa, garbarnia Weiglego).
https://pl.wikipedia.org/wiki/Getto_warszawskie
Getto warszawskie – getto dla ludności żydowskiej utworzone przez władze niemieckie w Warszawie 2 października 1940, a zamknięte i odizolowane od reszty miasta 16 listopada 1940. Było największym gettem w Generalnym Gubernatorstwie i całej okupowanej Europie. W kwietniu 1941 w obrębie murów „dzielnicy żydowskiej” znajdowało się ok. 450 tys. osób.
W wyniku tzw. wielkiej akcji wysiedleńczej latem 1942 ok. 80% mieszkańców getta zostało wywiezionych i zamordowanych w obozie zagłady w Treblince.
Getto zostało zlikwidowane po powstaniu, w maju w 1943. Po wywiezieniu pozostałych przy życiu mieszkańców do Treblinki oraz obozów w dystrykcie lubelskim, zabudowa centralnej i północnej części „dzielnicy żydowskiej” została na rozkaz Niemców zburzona.
Łączna liczba ofiar getta warszawskiego szacowana jest na ok. 400 tys. osób, z czego ok. 92 tys. zginęła lub zmarła w Warszawie (ofiary głodu i chorób, ofiary egzekucji, dwóch akcji likwidacyjnych oraz polegli i zamordowani podczas powstania w getcie), ok. 300 tys. w obozie zagłady w Treblince, a kilkanaście tysięcy podczas Aktion Erntefest.
Akcja likwidacyjna getta rozpoczęła się 22 lipca 1942. W dzielnicy zamkniętej znajdowało się w tym czasie ok. 370 tys. Żydów.
Miejscem koncentracji Żydów był Umschlagplatz, znajdujący się przy ulicy Stawki u zbiegu z Dziką.
Do 21 września 1942 do obozu zagłady w Treblince wywieziono ok. 300 tys. (ok. 80%) mieszkańców getta, których następnie zamordowano w komorach gazowych obozu.
Po zakończeniu wielkiej akcji likwidacyjnej w getcie (legalnie i nielegalnie) znajdowało się ok. 60 tys. Żydów, przeważnie ludzi młodych, zatrudnionych przymusowo w zakładach produkcyjnych utworzonych na terenie getta (tzw. szopach). Teren dotychczasowego getta na południe od ulicy Leszno, z wyjątkiem szopu Waltera C. Toebbensa przy ulicy Prostej, został włączony do „aryjskiej” części Warszawy. Na północ od ul. Leszno przeplatały się ze sobą tzw. tereny dzikie (gdzie nikt nie mógł mieszkać i poruszać się) oraz porozrzucane tereny getta szczątkowego – oddzielone od siebie kwartały budynków, w których mogli zamieszkać pozostali jeszcze w Warszawie Żydzi (było ich około 50-65 tysięcy), pracujący w szopach (szop Hallmanna, szop Hoffmana, szop Oschmann-Leszczyński, szop Roehricha, szop szczotkarzy, szop Fritza Schultza, szop Karla Georga Schultza, szop Schillinga, szop Toebbensa, garbarnia Weiglego).
https://pl.wikipedia.org/wiki/Getto_warszawskie
