znani-ludzie, 1943
Marszałek Gieorgij Żukow na propagandowym zdjęciu w trakcie II wojny światowej.
Wylansowany przez Stalina, słaby, a niektórzy twierdzą nawet, że nieudolny dowódca (Suworow, Bieszanow), który stał się symbolem nie tylko zwycięstwa Rosji w wojnie z Niemcami, ale również gigantycznych strat Armii Czerwonej. Lubił przywłaszczać sobie zasługi innych generałów (Aleksandra Wasilewskiego, Koniewa, Rokossowskiego), lubiany przez Stalina za sadyzm i bezwzględne wykonywanie jego rozkazów.
Urodził się 1 grudnia 1896 we wsi Striełkowka w guberni kałuskiej (obecnie w obwodzie kałuskim), w ubogiej chłopskiej rodzinie. Został oddany do terminu, do kuśnierza. 7 sierpnia 1915 został powołany do Armii Imperium Rosyjskiego – służył w kawalerii, wyróżniał się odwagą, był kilkakrotnie ranny i kontuzjowany.
Pod koniec sierpnia 1916, po ukończeniu szkoły podoficerskiej, walczył w 10. Nowogrodzkim Pułku Dragonów na Froncie Południowo-Zachodnim. W październiku odniósł ciężką kontuzję połączoną z częściową utratą słuchu i został skierowany do zapasowego pułku kawalerii. Za walki na Froncie Zachodnim i odniesione rany został dwukrotnie odznaczony Krzyżem św. Jerzego V i IV klasy. W grudniu 1917 po rozwiązaniu szwadronu, wrócił do Moskwy, a następnie do rodzinnej wsi, gdzie długo chorował na tyfus.
W sierpniu 1918 wstąpił w szeregi Armii Czerwonej. Brał udział w rewolucji październikowej, a następnie w latach 1918–1920, w wojnie domowej w Rosji. Walczył po stronie bolszewickiej jako dowódca szwadronu kawalerii na Frontach: Wschodnim, Zachodnim i Południowym przeciwko wojskom Kozaków uralskich pod Carycynem oraz wojskom gen. Antona Denikina i gen. Piotra Wrangla.
Od maja do czerwca 1919, w składzie 1. Moskiewskiej Dywizji Kawalerii udał się na Ural, gdzie brał udział w bitwach z Kozakami w rejonie stacji Szipowo, a od czerwca do sierpnia tego roku, w walkach o Orał, a następnie w rejonie stacji Władimirowka i Nikołajewska. Od września do października 1919, brał udział w walkach pod Carycynem, a następnie nad Achtubą, w pobliżu miasta Wołżski, gdzie został ranny odłamkiem granatu. W 1921 roku wziął udział w tłumieniu przez Armię Czerwoną Powstania Antonowa na Tambowszczynie. Został za to nagrodzony Orderem Czerwonego Sztandaru. W latach 20. XX w. był dowódcą jednego z dwóch pułków czołgów, jakie istniały wówczas w ZSRR. Później dowodził dywizją i korpusem kawalerii.
W 1939 kierował radziecką obroną na Dalekim Wschodzie – zwycięstwo radzieckie w bitwie nad rzeką Chałchin Goł w Mongolii zdecydowało o skierowaniu japońskiej ekspansji w innym kierunku. Podczas 104 dni dowództwa na Dalekim Wschodzie wydał 600 wyroków śmierci.
Podczas II wojny światowej w 1941 szef Sztabu Generalnego, od lipca 1942 zastępca naczelnego wodza. Jako szef sztabu, był jednym z współodpowiedzialnych za katastrofalne klęski Armii Czerwonej w pierwszych miesiącach wojny, w czasie których w krótkim czasie ZSRR stracił miliony żołnierzy. Był dowódcą frontów: m.in. Leningradzkiego (w czasie tragicznego dla ludności cywilnej oblężenia miasta, po odwołaniu spod Leningradu większości wojsk niemieckich), Zachodniego, 1. Ukraińskiego, 1. Białoruskiego.
Pod koniec wojny kierował operacją berlińską, w czasie której ponosił odpowiedzialność za ogromne straty poniesione przy przekraczaniu linii Odry i Nysy i w walkach o miasto, bezskutecznie próbując zdobyć stolicę Rzeszy Niemieckiej przed świętem 1 Maja.
W 1954 przeprowadził próby jądrowe na Poligonie Tockoje z udziałem ponad 40 tys. żołnierzy, testując działanie broni atomowej na ludziach. Zarówno żołnierze, jak i mieszkańcy okolicznych wsi otrzymali duże dawki promieniowania radioaktywnego.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Gieorgij_%C5%BBukow
Urodził się 1 grudnia 1896 we wsi Striełkowka w guberni kałuskiej (obecnie w obwodzie kałuskim), w ubogiej chłopskiej rodzinie. Został oddany do terminu, do kuśnierza. 7 sierpnia 1915 został powołany do Armii Imperium Rosyjskiego – służył w kawalerii, wyróżniał się odwagą, był kilkakrotnie ranny i kontuzjowany.
Pod koniec sierpnia 1916, po ukończeniu szkoły podoficerskiej, walczył w 10. Nowogrodzkim Pułku Dragonów na Froncie Południowo-Zachodnim. W październiku odniósł ciężką kontuzję połączoną z częściową utratą słuchu i został skierowany do zapasowego pułku kawalerii. Za walki na Froncie Zachodnim i odniesione rany został dwukrotnie odznaczony Krzyżem św. Jerzego V i IV klasy. W grudniu 1917 po rozwiązaniu szwadronu, wrócił do Moskwy, a następnie do rodzinnej wsi, gdzie długo chorował na tyfus.
W sierpniu 1918 wstąpił w szeregi Armii Czerwonej. Brał udział w rewolucji październikowej, a następnie w latach 1918–1920, w wojnie domowej w Rosji. Walczył po stronie bolszewickiej jako dowódca szwadronu kawalerii na Frontach: Wschodnim, Zachodnim i Południowym przeciwko wojskom Kozaków uralskich pod Carycynem oraz wojskom gen. Antona Denikina i gen. Piotra Wrangla.
Od maja do czerwca 1919, w składzie 1. Moskiewskiej Dywizji Kawalerii udał się na Ural, gdzie brał udział w bitwach z Kozakami w rejonie stacji Szipowo, a od czerwca do sierpnia tego roku, w walkach o Orał, a następnie w rejonie stacji Władimirowka i Nikołajewska. Od września do października 1919, brał udział w walkach pod Carycynem, a następnie nad Achtubą, w pobliżu miasta Wołżski, gdzie został ranny odłamkiem granatu. W 1921 roku wziął udział w tłumieniu przez Armię Czerwoną Powstania Antonowa na Tambowszczynie. Został za to nagrodzony Orderem Czerwonego Sztandaru. W latach 20. XX w. był dowódcą jednego z dwóch pułków czołgów, jakie istniały wówczas w ZSRR. Później dowodził dywizją i korpusem kawalerii.
W 1939 kierował radziecką obroną na Dalekim Wschodzie – zwycięstwo radzieckie w bitwie nad rzeką Chałchin Goł w Mongolii zdecydowało o skierowaniu japońskiej ekspansji w innym kierunku. Podczas 104 dni dowództwa na Dalekim Wschodzie wydał 600 wyroków śmierci.
Podczas II wojny światowej w 1941 szef Sztabu Generalnego, od lipca 1942 zastępca naczelnego wodza. Jako szef sztabu, był jednym z współodpowiedzialnych za katastrofalne klęski Armii Czerwonej w pierwszych miesiącach wojny, w czasie których w krótkim czasie ZSRR stracił miliony żołnierzy. Był dowódcą frontów: m.in. Leningradzkiego (w czasie tragicznego dla ludności cywilnej oblężenia miasta, po odwołaniu spod Leningradu większości wojsk niemieckich), Zachodniego, 1. Ukraińskiego, 1. Białoruskiego.
Pod koniec wojny kierował operacją berlińską, w czasie której ponosił odpowiedzialność za ogromne straty poniesione przy przekraczaniu linii Odry i Nysy i w walkach o miasto, bezskutecznie próbując zdobyć stolicę Rzeszy Niemieckiej przed świętem 1 Maja.
W 1954 przeprowadził próby jądrowe na Poligonie Tockoje z udziałem ponad 40 tys. żołnierzy, testując działanie broni atomowej na ludziach. Zarówno żołnierze, jak i mieszkańcy okolicznych wsi otrzymali duże dawki promieniowania radioaktywnego.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Gieorgij_%C5%BBukow
