historia, 1941
Umierająca z głodu polska Żydówka leży na ulicy zamkniętego przez Niemców warszawskiego getta.

Getto warszawskie – getto dla ludności żydowskiej utworzone przez władze niemieckie w Warszawie 2 października 1940, a zamknięte i odizolowane od reszty miasta 16 listopada 1940. Było największym gettem w Generalnym Gubernatorstwie i całej okupowanej Europie. W kwietniu 1941 w obrębie murów „dzielnicy żydowskiej” znajdowało się ok. 450 tys. osób.
W wyniku tzw. wielkiej akcji wysiedleńczej latem 1942 ok. 80% mieszkańców getta zostało wywiezionych i zamordowanych w obozie zagłady w Treblince.
Getto zostało zlikwidowane po powstaniu, w maju w 1943. Po wywiezieniu pozostałych przy życiu mieszkańców do Treblinki oraz obozów w dystrykcie lubelskim, zabudowa centralnej i północnej części „dzielnicy żydowskiej” została na rozkaz Niemców zburzona.
Łączna liczba ofiar getta warszawskiego szacowana jest na ok. 400 tys. osób, z czego ok. 92 tys. zginęła lub zmarła w Warszawie (ofiary głodu i chorób, ofiary egzekucji, dwóch akcji likwidacyjnych oraz polegli i zamordowani podczas powstania w getcie), ok. 300 tys. w obozie zagłady w Treblince, a kilkanaście tysięcy podczas Aktion Erntefest.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Getto_warszawskie