historia, 1945
Walki o Iwo Jimę

Bitwa o Iwo Jimę – starcie pomiędzy siłami Stanów Zjednoczonych i Japonii, które trwało od 19 lutego do 26 marca 1945 roku podczas wojny na Pacyfiku w czasie II wojny światowej. Podczas II wojny światowej wyspa Iwo Jima została silnie ufortyfikowana. Zbudowano m.in. dwa lotniska polowe dla wzmocnienia wewnętrznego pasa obronnego Wysp Japońskich, artyleria na zboczach góry Suribachi miała zapewnić bezpieczeństwo lotniska. Zbudowano również 18 km tuneli do szybkiego dyslokowania żołnierzy i wyposażenia bez narażania ich na ostrzał z samolotów oraz okrętów. Stacjonował tu ok. 21–tysięczny garnizon pod dowództwem gen. Tadamichi Kuribayashiego.
19 lutego 1945 roku po czterodniowym ostrzale artyleryjskim i bombardowaniu lotniczym, Amerykanie rozpoczęli desant. Desant poprowadziła Piechota Morska po przeciwnych stronach wyspy, z północno–zachodniej i południowo–wschodniej plaży. Pierwszym zadaniem miało być zajęcie lotniska, a następnie zajęcie góry Suribachi skąd Japończycy prowadzili zaciekły ostrzał artyleryjski plaż i wód przybrzeżnych. Po zaciętych walkach 20 lutego zdobyto lotnisko. Po pięciu dniach walki zdobyta została góra Suribachi, choć walki trwały jeszcze 34 dni. 21 lutego w efekcie ataku ok. 20 kamikaze Amerykanie utracili lotniskowiec eskortowy USS Bismarck Sea. Bez wsparcia artylerii Japończycy 27 lutego stracili połowę wyspy. Formalnie walki trwały do 26 marca, do niewoli dostało się tylko 1083 Japończyków (wliczając jeńców schwytanych w kwietniu i maju, podczas operacji wymiatających), a straty amerykańskie wyniosły ponad 6800 zabitych. (wikipedia)