historia
Mapa feudalna Japonii przed bitwą pod Sekigaharą

Bitwa pod Sekigaharą (jap. 関ヶ原の戦い Seki-ga-hara no tatakai?) – miała miejsce w dniu 21 października (według chińskiego kalendarza 15 września) 1600 roku, w pobliżu japońskiej miejscowości Sekigahara. Była to jedna z decydujących bitew (jap. 天下分け目の戦い tenka-wakeme no tatakai?) w dziejach Japonii. Wyniosła na szczyt władzy Ieyasu Tokugawę, który potrafił to zwycięstwo militarne przekształcić w hegemonię swojego rodu, który władał krajem, aż do restauracji Meiji w drugiej połowie XIX wieku.
Bitwa wybuchła 15 września 1600 r., gdy podczas ogromnej ulewy oddziały Fukushimy, zmieniając swoje pozycje, wpadły na straż tylną Ukity. W ciężkich warunkach terenowych i w czasie deszczu armie rozpoczęły trwającą wiele godzin walkę.

Sytuacja armii zachodniej była lepsza dopóki wspomniane oddziały nie przeszły na stronę armii wschodniej. Zdrada zaowocowała pokaźnymi stratami w ludziach Konishiego i Ukity, które zostały niespodziewanie zaatakowane przez Hideakiego Kobayakawę. Po tym wydarzeniu panika ogarnęła armię zachodnią. Jednym z pierwszych, którzy uciekli był Mitsunari Ishida. Został złapany kilka dni później i publicznie stracony razem z Yukinagą Konishim i Ekei Ankokujim.

Bitwa otworzyła rodowi Tokugawa drogę do rzeczywistych rządów nad Japonią przez ponad 250 lat (okresu Edo), aż do drugiej połowy XIX wieku.

Bitwa pod Sekigaharą stała się przełomem w historii Japonii, wyniosła na szczyt władzy Tokugawę Ieyasu, który potrafił to zwycięstwo militarne przekształcić w hegemonię swojego rodu.

Wiki