historia
Jak to Amerykanie budowali potężny Kraj Rad (Rosję) cz.2
Od 1921, jeszcze za czasów Lenina głównym partnerem przemysłowym były Niemcy. W 1922 roku ruszyła fabryka samolotów Junkersa pod Moskwą, Krupp przystąpił do budowy w Moskwie fabryki produkującej działa. Niemcy spodziewali się zysków, tymczasem ich nie było, zaczęli więc zamykać zakład i pozostało ich zaledwie 24. Berlin niechętnie udzielał inwestycji kredytowych na tego typu inwestycje.
W międzyczasie ruszył NEP (Nowa Polityka Ekonomiczna), za którą odpowiadał Feliks Dzierżyński, który zainteresował się autobiografią Henry’ego Forda. To Dzierżyńskiemu Związek Radziecki zawdzięczał hasło „fordyzacji przemysłu” i osiem wydań autobiografii najbogatszego wówczas człowieka świata. W 1925 roku Rosjanie ruszyli do USA w celu ściągnięcia inwestycji Forda. USA cały czas jeszcze wtedy nie uznawały ZSRR, co nie stanowiło problemu. Od jakiegoś czasu w Rosji działał już biznesmen Armand Hammer (ten od słynnych Hummerów dla wojska), który kupował zboże dla ZSRR za carskie złoto. Otrzymał on w zamian za zasługi również koncesję na eksploatację złóż azbestu na Uralu.
W 1929 roku ruszył tzw. plan pięcioletni. Pod koniec lata tego samego roku zniesiono wolne niedziele i wprowadzono ruchomy tydzień pracy - 5 dni pracy i dzień odpoczynku. Zlikwidowano przy okazji święta religijne np. Boże Narodzenie. Kolektywizacja wsi zmusiła chłopów do poszukiwana pracy w fabrykach przy okazji przyniosła głód. Grabież ta umożliwiła zebranie kapitału do inwestycji w przemysł. Od stycznia 1929 r. zakłady Forda i General Motors rywalizowały już o kontrakty w Rosji. Od lata 1929 roku do Rosji zaczęto ściągać amerykańskich robotników, rosyjscy chłopi nie bardzo chcieli ciężko pracować. Latem 1929 roku firma American Austin Car Company rozpoczęła przygotowania do budowy fabryki samochodów w Niżnym Nowogrodzie, sam kontrakt ostatecznie przejął Ford. Rosjanie kupili licencję na produkcję starszych modeli A (osobowego) i AA (ciężarówki). Od 1932 ruszyła już pełnoskalowa produkcja pod nową marką GAZ. Z Fordem pojawił się inny gigant General Electric, który miał elektryfikować Rosję. W Charkowie powstała gigantyczna elektrownia i infrastruktura sieci przesyłowych aż za Ural, do końca roku Amerykanie z GE i Radio Corporation of America (RCA) zrealizowali 90 proc. kontraktów na elektryfikację ZSRR. Nie ulega wątpliwości, że tego typu inwestycje musiały być zaakceptowane przez Kongres i Biały Dom.
Od 1929 r. tylko w Stalingradzie przedsiębiorstwa budowało 80 amerykańskich firm, które zatrudniały na miejscu 570 Amerykanów i 50 Niemców, kredyty oferowały największe amerykańskie banki F.C. Chase’a, R. Smitha i Otto Kahna. W Magnitogorsku McKee Corporation stawiało największy kompleks hutniczy świata, kopię huty U.S. Steel Gary Works w stanie Indiana. Kluczowe inwestycje realizowali Amerykanie, ale inwestowały też firmy z Niemiec, Wielkiej Brytanii, Francji i Włoch. Moskwa ukrywała fakt, że za gigantyczną rozbudową przemysłu stali Amerykanie, do tego stopnia, że naczelny inżynier prywatnego amerykańskiego banku miał siedzibę w Państwowym Komitecie Budownictwa ZSRR. Amerykanie stawali się częścią większych miastach ZSRR, aby żyło im się wygodnie w Niżnym Nowogrodzie oddano specjalnie dla nich kompleks willowy, robotnicy amerykańscy również mogli liczyć na lepsze warunki niż Rosjanie. W Zaporożu zagraniczne osiedla miały pływalnię na Dnieprze, korty tenisowe, a nawet plac do golfa. Spowodowana kolektywizacją klęska głodu trwała w latach 1932–1933.
W październiku 1933 r. prezydent Roosevelt napisał do przewodniczącego Wszechrosyjskiego Centralnego Komitetu Wykonawczego Michaiła Kalinina, który pełnił rolę oficjalnej głowy państwa, zaoferował rozpoczęcie rozmów w sprawie warunków uznania ZSRR przez USA. Moskwa zobowiązała się, że skończy z pomocą dla Komunistycznej Partii Stanów Zjednoczonych i zagwarantował Amerykanom przebywającym w ZSRR pełną wolność praktyk religijnych. 16 listopada 1933 r. USA i Rosja nawiązały stosunki dyplomatyczne, wkrótce pojawiły się umowa handlowa i przyznanie Kremlowi klauzuli największego uprzywilejowania. Kiedy już to co miało zostać zbudowane zostało zbudowane, to od 1935 roku Rosjanie zaczęli wypraszać obcokrajowców, o robotników nikt się nie upominał, tak więc Moskwa zaczęła wsadzać ich do łagrów.
W 1944 roku Stalin powiedział do amerykańskiego ambasadora Williama Averella Harrimana „Dwie trzecie naszego podstawowego przemysłu zawdzięczamy waszej pomocy i waszej obecności technicznej”
Jimmy Carter przyznał Chinom klauzulę największego uprzywilejowania w wymianie handlowej w nagrodę za bojkot Igrzysk Olimpijskich w Moskwie,
George H.W. Bush zlekceważył Tiananmen, gdy w sierpniu 1990 r. Peki w Radzie Bezpieczeństwa ONZ poparł rezolucję nr 660, czyli zgodę dla koalicji do interwencji w Kuwejcie i Iraku.
Ireneusz P.Piotrzkowicz
Opracowanie na podstawie Krajewski A., https://kultura.gazetaprawna.pl/artykuly/1483882,zimna-wojna-zsrr-przewaga-ekonomiczna-usa.html
W międzyczasie ruszył NEP (Nowa Polityka Ekonomiczna), za którą odpowiadał Feliks Dzierżyński, który zainteresował się autobiografią Henry’ego Forda. To Dzierżyńskiemu Związek Radziecki zawdzięczał hasło „fordyzacji przemysłu” i osiem wydań autobiografii najbogatszego wówczas człowieka świata. W 1925 roku Rosjanie ruszyli do USA w celu ściągnięcia inwestycji Forda. USA cały czas jeszcze wtedy nie uznawały ZSRR, co nie stanowiło problemu. Od jakiegoś czasu w Rosji działał już biznesmen Armand Hammer (ten od słynnych Hummerów dla wojska), który kupował zboże dla ZSRR za carskie złoto. Otrzymał on w zamian za zasługi również koncesję na eksploatację złóż azbestu na Uralu.
W 1929 roku ruszył tzw. plan pięcioletni. Pod koniec lata tego samego roku zniesiono wolne niedziele i wprowadzono ruchomy tydzień pracy - 5 dni pracy i dzień odpoczynku. Zlikwidowano przy okazji święta religijne np. Boże Narodzenie. Kolektywizacja wsi zmusiła chłopów do poszukiwana pracy w fabrykach przy okazji przyniosła głód. Grabież ta umożliwiła zebranie kapitału do inwestycji w przemysł. Od stycznia 1929 r. zakłady Forda i General Motors rywalizowały już o kontrakty w Rosji. Od lata 1929 roku do Rosji zaczęto ściągać amerykańskich robotników, rosyjscy chłopi nie bardzo chcieli ciężko pracować. Latem 1929 roku firma American Austin Car Company rozpoczęła przygotowania do budowy fabryki samochodów w Niżnym Nowogrodzie, sam kontrakt ostatecznie przejął Ford. Rosjanie kupili licencję na produkcję starszych modeli A (osobowego) i AA (ciężarówki). Od 1932 ruszyła już pełnoskalowa produkcja pod nową marką GAZ. Z Fordem pojawił się inny gigant General Electric, który miał elektryfikować Rosję. W Charkowie powstała gigantyczna elektrownia i infrastruktura sieci przesyłowych aż za Ural, do końca roku Amerykanie z GE i Radio Corporation of America (RCA) zrealizowali 90 proc. kontraktów na elektryfikację ZSRR. Nie ulega wątpliwości, że tego typu inwestycje musiały być zaakceptowane przez Kongres i Biały Dom.
Od 1929 r. tylko w Stalingradzie przedsiębiorstwa budowało 80 amerykańskich firm, które zatrudniały na miejscu 570 Amerykanów i 50 Niemców, kredyty oferowały największe amerykańskie banki F.C. Chase’a, R. Smitha i Otto Kahna. W Magnitogorsku McKee Corporation stawiało największy kompleks hutniczy świata, kopię huty U.S. Steel Gary Works w stanie Indiana. Kluczowe inwestycje realizowali Amerykanie, ale inwestowały też firmy z Niemiec, Wielkiej Brytanii, Francji i Włoch. Moskwa ukrywała fakt, że za gigantyczną rozbudową przemysłu stali Amerykanie, do tego stopnia, że naczelny inżynier prywatnego amerykańskiego banku miał siedzibę w Państwowym Komitecie Budownictwa ZSRR. Amerykanie stawali się częścią większych miastach ZSRR, aby żyło im się wygodnie w Niżnym Nowogrodzie oddano specjalnie dla nich kompleks willowy, robotnicy amerykańscy również mogli liczyć na lepsze warunki niż Rosjanie. W Zaporożu zagraniczne osiedla miały pływalnię na Dnieprze, korty tenisowe, a nawet plac do golfa. Spowodowana kolektywizacją klęska głodu trwała w latach 1932–1933.
W październiku 1933 r. prezydent Roosevelt napisał do przewodniczącego Wszechrosyjskiego Centralnego Komitetu Wykonawczego Michaiła Kalinina, który pełnił rolę oficjalnej głowy państwa, zaoferował rozpoczęcie rozmów w sprawie warunków uznania ZSRR przez USA. Moskwa zobowiązała się, że skończy z pomocą dla Komunistycznej Partii Stanów Zjednoczonych i zagwarantował Amerykanom przebywającym w ZSRR pełną wolność praktyk religijnych. 16 listopada 1933 r. USA i Rosja nawiązały stosunki dyplomatyczne, wkrótce pojawiły się umowa handlowa i przyznanie Kremlowi klauzuli największego uprzywilejowania. Kiedy już to co miało zostać zbudowane zostało zbudowane, to od 1935 roku Rosjanie zaczęli wypraszać obcokrajowców, o robotników nikt się nie upominał, tak więc Moskwa zaczęła wsadzać ich do łagrów.
W 1944 roku Stalin powiedział do amerykańskiego ambasadora Williama Averella Harrimana „Dwie trzecie naszego podstawowego przemysłu zawdzięczamy waszej pomocy i waszej obecności technicznej”
Jimmy Carter przyznał Chinom klauzulę największego uprzywilejowania w wymianie handlowej w nagrodę za bojkot Igrzysk Olimpijskich w Moskwie,
George H.W. Bush zlekceważył Tiananmen, gdy w sierpniu 1990 r. Peki w Radzie Bezpieczeństwa ONZ poparł rezolucję nr 660, czyli zgodę dla koalicji do interwencji w Kuwejcie i Iraku.
Ireneusz P.Piotrzkowicz
Opracowanie na podstawie Krajewski A., https://kultura.gazetaprawna.pl/artykuly/1483882,zimna-wojna-zsrr-przewaga-ekonomiczna-usa.html
