religia-wiara
Gdzie występował rytuał Sati, ceremonia pogrzebowa polegająca na spaleniu wdowy żywcem wraz ze zmarłym mężem

Sati (dewanagari: सती; rodzaj żeński od sanskryckiego przymiotnika sat oznaczającego „idealny, czysty, prawdziwy”; używa się również terminu suttee) – zwyczaj, rytuał, ceremonia, czy też praktyka pogrzebowa, obecna wśród pewnych społeczności w Indiach polegająca na samospaleniu wdowy żywcem wraz ze zwłokami męża na jego stosie pogrzebowym. Zwyczaj ten był zakazywany wiele razy. Ostatni zakaz w epoce kolonialnej miał miejsce w 1829 roku jeszcze za czasów kolonii brytyjskiej[2]. Wydawane też były w drugiej poł. XX w. przez władze Indii. Nazwa pochodzi od bogini Sati, żony boga Śiwy, znanej również jako Dakszajani, która jako pierwsza dokonała samospalenia, ponieważ nie mogła znieść upokorzenia, jakiego zaznał jej mąż ze strony jej ojca Dakszy. Termin ten może być również używany do określenia wdowy i oznaczać kobietę cnotliwą (pisany jest wtedy dużą literą). Sati pojawia się zarówno w pismach sanskryckich, jak i napisanych w hindi, gdzie słowo to oznacza to samo co „dobra żona”; określenie suttee było często używane przez pisarzy pochodzenia angielsko-indyjskiego.

Wiki